น้ำตก

"ไม่เป็นไร สะดุดเหรอ เดินระวังพื้นหน่อยก็ดีนะ"
"ถึงนายจะชอบพูดคำว่าไม่เป็นไร ไม่มีอะไร แต่ดูเหมือนไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยนะ"

เขารู้สึกเหมือนถูกจี้ใจดำ จนอดขายหน้าไม่ได้
ทั้งที่อยากจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่กว่านี้แท้ๆ

"้ครับ..."

รัสเซลทำได้แค่ขานรับ ขณะที่ก้มหน้าอยู่
เขารู้สึกเหมือนมีของเหลวสัมผัสกับมือของเขาพอดี
อีกทั้งยังคล้ายกับว่ามันไหลออกมาจากจมูกของเขา

อะไรน่ะ?

ข้อมือเล็กปาดสิ่งที่กวนใจบนใบหน้า ก่อนจะใช้ไฟฉายช่วยดูอีกที
เขากลับพบว่ามันเป็นของเหลวสีแดง ที่เรียกว่า 'เลือด'

"............."

เขาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก รีบพยายามเช็ดๆออก
แต่มันก็ไหลไม่ยอมหยุดลเย จนตอนนี้เปื้อนไปหมดแล้ว
รัสเซลไม่กล้าเงยหน้าเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเห็น
จึงรีบวางไฟฉายแล้วนั่งลงข้างแม่น้ำ เพื่อใช้มันล้างออก
ถึงจะล้างบนหน้าได้ แต่มันก็ยังไม่หยุดไหลอยู่ดี นั่นทำให้เขากังวลมาก

คนตัวเล็กมือสั่นทั้งยังไม่กล้าบอกอีกฝ่ายด้วย จึงเอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้น
พร้อมกับวักน้ำเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

"เฮ้ย นายเป็นอะไร"

เขาแทบไม่รับรู้เสียงเรียกของอีกฝ่ายจนกระทั่งถูกดึงอย่างแรงจนเขาต้องหันตัวไปหา
ใบหน้าเล็กเปื้อนเต็มไปด้วยหยาดน้ำ แต่เมื่อผ่านไปสักพัก
ของเหลวสีแดงกลับไหลออกมาจากจมูกของเขา จนถึงคาง

"หวา..!"

รัสเซลรีบใช้มือเช็ดออก แต่ถึงจะเช็ดมันก็ยังไหลไม่หยุดอยู่ดี

"ท ทำยังไงดีอะ.."

เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ปกติเขาอยู่ที่บ้าน ถ้าเลือดกำเดาออก
คนรอบตัวจะคอยดูแลให้ แต่พอมาเป็นเอง เขากลับไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
อีกอย่าง ยิ่งเห็นเลือดเขายิ่งตื่นเต้น จนอดไม่ได้ที่ต้องรีบเช็ดมัน

"ใจเย็นก่อน ก้มหน้าลง"

อีกฝ่ายพูดด้วยเสียงเรียบๆ ทำให้คนที่ตื่นตกใจ
ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดนั้นนัก เพราะรัสเซลเอาแต่ร้อนรนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
จนกระทั่งอีกฝ่ายกดท้ายทอยและบีบจมูกของเขาเอาไว้

"หายใจทางปากก่อน ขอโทษที ฉันไม่มีทิชชู่"


"ฮ้าา.."

เขารีบหายใจเข้าเพราะถูกปิดหายใจอย่างกระทันหัน
อีกฝ่ายอยู่ในระยะที่ใกล้กว่าทุกที ทำให้เขาหยุดความตื่นตระหนกไปได้
แต่กลายเป็นนิ่งเกร็งไปทั้งตัวแทบจะหยุดหายใจเลย

"ให้ผม..."

รัสเซลกังวลว่าเลือดของเขาจะเลอะอีกคนไปด้วย
จึงเอื้อมมือมาจับนิ้วที่กำลังบีบปลายจมูกของเขาอยู่
เพื่อสื่อว่าเขาจะบีบมันด้วยตัวเอง

เมื่ออีกฝ่ายปล่อยมือ เขาก็รีบบีบปลายจมูกไว้ทันที

"ฉันก็เคยเป็น ทำแบบนั้นซักพักก็หาย"
"หลังฉันมันแข็งขนาดทำนายเลือดออกเลยเหรอเนี่ย"

เขาชนกับหลังอีกฝ่าย ถึงแม้ไม่ได้แข็งอะไรมาก
แต่คงเพราะกระแทกแรงไปหน่อยล่ะมั้ง..
เขาเปล่งเสียงเพื่อตอบคำถามนั้น แต่เพราะบีบจมูกอยู่
เสียงที่เปล่งออกมาเลยแปลกๆหน่อย

"ผมเป็นพวกถ้าจมูกไปชนอะไรนิดๆหน่อยๆก็จะเลือดกำเดาไหลน่ะครับ"

มันแย่มากเลย.. เพราะปกติมีแต่พวกเด็กอนุบาลหรือประถมที่จะเป็นแบบนี้
แต่ร่างกายเขากลับมีสภาพไม่ต่างกันเลย
รัสเซลได้แต่ร้องไห้อยู่ในใจกับสภาพดูไม่ได้ของตัวเอง

()

"ขอโทษนะครับ...ผมทำให้ไอเด็นลำบากอีกแล้ว"

พอลองคิดดูไม่ว่าครั้งไหนเขาก็ดูเป็นภาระของคนตรงหน้าตลอด
วันนี้ก็เหมือนกัน เขาทำให้อีกฝ่ายกลับบ้านช้าจนได้....

"ไม่เป็นไร ไม่ได้ลำบากอะไรสักหน่อย"

เขารู้สึกดีใจมากที่ได้ยินคำพูดนั้น
ในใจก็เริ่มคลายกังวลขึ้นมาบ้าง

"แต่ถ้านายยังทำท่าเหมือนกลัวฉันจะพานายปล่อยป่าแบบนี้ มันก็น่าอึดอัดใจนะ"

ประโยคที่เหมือนโดนดุทำให้เขารู้สึกจ๋อยไปเหมือนกัน
ก็มันห้ามความรู้สึกผิดไม่ได้จริงๆนี่นา...

"ถ้าฉันไม่ดึงนายไว้ นายจะปล่อยให้ตัวเองเลือดไหลอยู่แบบนั้นหรือเปล่า"

รัสเซลนึกย้อนไปกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ถ้าหากไอเด็นไม่ทำอะไรสักอย่าง เขาคงล้างน้ำจนกว่าเลือดจะหมดแน่ๆ...
พอนึกดูก็คงไม่ต่างจากให้เลือดไหลอยู่ตลอดหรอก
เมืออีกฝ่ายพูดถูก เขาก็เก็บริมฝีปากด้วยความพูดไม่ออก แถมยังไม่สบตาต่ออีกด้วย

"ฉันไม่รู้ว่านายลำบากใจที่จะคุยกับฉัน หรือว่าอะไร

แค่อยากบอกไว้ว่าฉันไม่ได้ลำบากใจที่จะต้องเจอหรือคุยกับนาย"

"ไหน ดีขึ้นหรือยัง"

เมื่อถูกบทสนทนาถูกเปลี่ยนหัวข้อ เขาก็ดูมีปฏิกิริยาตอบสนองมากขึ้น
รัสเซลเอามือออกจากที่จมูก ดูเหมือนรอบนี้จะไม่ไหลออกมาแล้ว

"ห หายแล้วล่ะครับ"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจปนไปด้วยความดีใจ
ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

"กลับกันเถอะครับ!"