น้ำตก

เสียงตู้ม!คล้ายวัตถุบางอย่างร่วงหล่นน้ำเรียกให้ไอเด็นต้องเด้งพรวดขึ้นนั่ง
เช่นเดียวกับหมาป่าเพศเมียที่ทำหน้าที่ต่างหมอนมาร่วมครึ่งชั่วโมง มันโงหัว อ้าปากส่งเสียงคำราม เตรียมตัวออกวิ่ง
แต่มือกร้านของชายหนุ่มที่รู้ทันก็กดวางลงไปบนแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยขนสีดำ มันถึงยอมแสดงท่าทีสงบลง

แต่เขาก็ยังไม่สามารถให้รางวัลอะไรมันได้ในตอนนี้ เมื่อเสียงการเคลื่อนไหวในผิวน้ำดังอยู่ไม่ไกล
ร่างสูงใหญ่ดันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ช่วงขายาวรีบก้าวตามเนโรที่กำลังเคลื่อนที่ไปตามทิศทางเสียง
และเมื่อมองเลยผ่านไป ไอเด็นถึงได้เห็นร่างร่างหนึ่งกำลังตะกายขึ้นฝั่ง นั่นคงเป็นที่มาของเสียง

เด็กเหรอ? แย่ล่ะสิ

"เนโร!! หยุด!!!"
เสียงทุ้มตะโกนนำร่างตัวเองที่ยังคงอยู่ห่าง ทำให้หมาป่าสีดำอีกตัวหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ
แต่เสียงของชายหนุ่มอย่างเดียวกลับไม่พอ มันจึงสับเท้าวิ่งต่อ ...ให้ตายสิเนโร

แต่ก่อนที่จะเข้าถึงตัวเหยื่อ นีลาที่ออกตัววิ่งพร้อมกับเขาแต่นำหน้าเขาไปไกลพอควร
ก็เป็นฝ่ายหยุดการเคลื่อนไหวของเนโรด้วยการพาตัวพุ่งชนจนมันทั้งคู่กลิ้งคลุกลงไปในแม่น้ำ
เสียงเห่าร่วมกับการปะทะดังอย่างต่อเนื่อง จนท้ายที่สุดหมาป่าจอมพยศจึงยอมสงบลง


"นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
ไอเด็นรีบถามไถ่ทันทีเมื่อเข้ามาถึงตัวเหยื่อเกือบจะเคราะห์ร้าย
นัยน์ตาคู่คมสีเทาเข้มมองสำรวจชายหนุ่มร่างเล็ก สลับกับหมาป่าทั้งสองอย่างเฝ้าระวัง

หลังจากถามคำถามออกไป สิ่งที่ได้รับกลับมาคือปฏิกิริยาตื่นกลัวของคนตรงหน้า
ไอเด็นเข้าใจดี เขาจึงไม่เร่งให้อีกฝ่ายตอบคำถาม

ชายหนุ่มใช้สายตาสำรวจร่างเล็กคร่าวๆ
นอกจากเนื้อตัวที่เปียกปอนแล้ว ก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรงที่ส่วนไหนภายนอก

"ใจเย็นๆ" มือใหญ่แตะเข้าที่ต้นแขนเล็กเบาๆ
"นายปลอดภัยแล้ว" คำปลอบโยนถูกกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มหนักแน่น

"ขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจ"

ไอเด็นละมือออกจากอีกฝ่าย หันกลับไปมองหมาป่าสองตัวที่ตอนนี้เพียงยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
และใช้ดวงตาดุร้ายจ้องเขาทั้งคู่ เสียแต่ว่าไอเด็นชินกับสายตาแบบนั้นจนเห็นเป็นเรื่องปกติไปแล้ว "ใช่"

"แต่ถ้าจะให้พูดให้ถูก เราเป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า" มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขาชี้นิ้วไปที่เนโร
หมาป่าสีดำตัวที่เมื่อครู่ทำท่าจะพุ่งมาหาอีกฝ่าย "แต่เจ้านั่นไม่ค่อยฟังฉันเท่าไหร่"
และมันก็ส่งเสียงขู่ทันทีที่เห็นว่าชายหนุ่มที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้าของชี้นิ้วใส่
ไอเด็นถึงได้เปลี่ยนท่าทาง เป็นแบมือออกเชิงบอกให้มันใจเย็นแทน "มันชื่อเนโร
ส่วนตัวที่ช่วยนายไว้ชื่อว่านีลา"

ตาคมหันกลับมาหยุดลงที่ชายหนุ่มแปลกหน้า "ปกติพวกมันไม่เคยทำร้ายชาวบ้านที่นี่
แต่เพราะนายคือคนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พวกมันถึงได้ระแวง"

"ฉันชื่อไอเด็น นายล่ะ? แล้วมาที่นี่ได้ยังไง?" เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าเรียบๆอ่านยาก

ไอเด็นหรุบตามองมือที่คว้าจับชายเสื้อ ไม่ได้คิดอะไร เมื่อเขาตีความเอาว่านั่นเกิดจากความหวาดกลัว
แถมก็แค่ในช่วงเวลาสั้นๆ จะบอกให้เลิกกลัวตอนนี้ก็คงเร็วไปสินะ

เขาพยักหน้าเมื่อฟังคำแนะนำตัวสั้นๆจบ
พอได้ยินจากพ่อบ้างแล้วว่ามีชาวสวนคนใหม่ย้ายเข้ามาในไร่ของลุงแพซตัน แต่ก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย 

"นั่นสมุดของลุงแพซตันใช่ไหม?" ส่งสายตาไปหาสมุดสีเหลืองที่ถูกหยิบออกมา

ไอเด็นยืนฟังคำอธิบายเงียบๆ ใจแอบคิดว่า
ผู้ใหญ่มักชอบทำสิ่งที่เข้าใจยาก และไม่เข้าใจว่าบางทีจะทำไปเพื่ออะไรอยู่บ่อยๆ
จนถึงตอนที่อีกฝ่ายถอดกำไลข้อมือที่ด้านในมีปากกาอยู่ออกมาให้เขาดู
ตาคมถึงได้เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ชั่วแวบนึงนัยน์ตาสีหม่นฉายประกายความอยากรู้อยากเห็น

"มันคืออะไร?" ถามพลางยื่นมือไปหยิบปากกา
ไม่ใช่สิ เขาเห็นอยู่ว่ามันเป็นกำไล แต่ "ไม่สิ ทำแบบนั้นได้ไงน่ะ"

จับจ้องไปที่กำไลกึ่งปากกาอย่างสนอกสนใจ ตามประสาคนชนบท
ที่แทบไม่เคยหยิบจับเทคโนโลยีเป็นชิ้นเป็นอัน หรือเคยเห็นอะไรที่แปลกใหม่แบบนี้มาก่อน

"โห คนเมืองนี่เก่งดีนะ" เขากล่าวชื่นชมอย่างจริงใจ
"ถ้าป้ามอร์แกนเอาของแบบนี้มาขายบ้างคงจะดี แต่มันคงแพงน่าดู"

ก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ที่ทำให้เขาได้เห็นปากกาแท่งนี้
"อะ โทษที นายจะเอาลายเซ็นต์ใช่ไหม?"

มือข้างขวายึดเอาสมุดลายเซ็นมากางออก จับปากกาด้วยมือซ้ายแล้วเริ่มตวัดลายเซ็นลงบนไป
แต่เพราะรูปร่างของเครื่องเขียนที่ดูจะต่างจากปากกาทั่วไปจึงทำให้ค่อนข้างลำบากเสียหน่อย




อักษรตัวใหญ่ปรากฏบนแผ่นกระดาษ ที่ถ้าไม่บอกว่าเป็นลายเซ็นต์ก็คงเหมือนกับการเขียนชื่อทั่วไปมากกว่า
เสร็จเรียบร้อยจึงยื่นสมุดพร้อมปากกาส่งคืนเจ้าของ "จะไปหาลายเซ็นต่อหรือเปล่า?"