น้ำตก

"ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าตอนนี้คนอื่นจะอยู่ที่ไหนบ้าง"
"แต่ไหนๆนายก็ต้องกลับเข้าเมืองอยู่ดี ถ้างั้นลองไปหาอเดเลดต์ดู เธอน่าจะอยู่ที่ห้องสมุด"

ต่อไปเป็นห้องสมุดเหรอ.. รัสเซลพึ่งตระหนักว่าตัวเขา
เดินวนอยู่บริเวณแม่น้ำ และป่าไม้มานานจนแทบไม่ได้เข้าไปเหยียบในเมืองเลย

"ให้ฉันไปส่งหรือเปล่า?"

คำพูดแสดงความปรารถนาดี ดังขึ้นพร้อมเสียงเห่าของหมาป่าทั้งสอง
รัสเซลอดกลืนน้ำลายไม่ได้ เขาลืมการมีอยู่ของหมาป่าไปได้ยังไง

ดีใจอยู่หรอกนะครับ แต่ว่า...

ดวงตากลมชำเลืองมองไปทางหมาป่าที่ห่างออกไปอย่างระแวง
ในหัวก็เริ่มครุ่นคิดว่าจะเอายังไงดี เขาไม่มั่นใจเรื่องเส้นทางนัก
แต่มันจะรบกวน แถมดูเหมือนเนโรและนีลาของไอเด็นก็คงอยากจะเล่นกับไอเด็นต่อ
รัสเซลตกอยู่ในการคิดไปเองคนเดียว จนกระทั่งยอมเอ่ยปากขึ้น

"เออ..ผมกังวลว่ามันจะรบกวนเกินไปรึเปล่าน่ะครับ.."
"อีกอย่าง.. ไอเด็นไม่มีธุระกับที่นี่แล้วเหรอครับ?"

"จริงสินะ ฉันยังไม่ทันให้อาหารพวกมันด้วยสิ..."

"ถ้างั้นนายเดินเลาะไปทางนั้น จะเจอทางลัดกลับเข้าไปที่ด้านหลังฟาร์มลุงแพซตัน

มันอาจจะไกลจากเมืองมากขึ้นหน่อย แต่น่าจะปลอดภัยกว่า"

ในสายตาของอีกฝ่าย ดูจะรักทั้งสองมากจริงๆ
รัสเซลอดรู้สึกชื่นชมไม่ได้ แต่การที่ไปเป็นเพื่อนกับหมาป่าเนี้ย..
ถึงจะเคยเห็นที่ออกสารคดี แต่เจอกับตัวจริงๆมันเหลือเชื่อสุดๆเลย
อีกฝ่ายเป็นคนดีกว่าที่คิด พอถูกแนะนำเส้นทางกลับให้
ใบหน้าเล็กก็ยิ้มร่าทันที

ว่าแต่เราเข้ามาถึงนี่ได้ยังไงกันนะ...

จังหวะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ สายตาของอีกฝ่ายก็กลับมาสบตากับเขาอีกครั้ง

"ขอโทษด้วยที่ไปส่งไม่ได้ หวังว่าจะได้เจอกันอีก"

ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา มีแต่ความจริงใจ
จนรัสเซลอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่รู้สึกกลัวคนที่ใจดีขนาดนี้
เขาเอากำไลปากกา ไปใส่ที่ข้อแขนของอีกฝ่ายอย่างเบามือ

"ได้โปรดรับไว้นะครับ ถือว่าผมให้คุณ"

รัสเซลพึ่งมารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเสียมารยาทไป ก็ก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสบตาทันที
แต่คำขอโทษไม่ได้เอ่ยออกมาจากปาก เขารีบสาวเท้าเดินออกไปจากบริเวณนั้น
ไปตามทางที่ไอเด็นได้บอกเอาไว้

 แต่พอก้าวไปได้ 2-3 ก้าว รัสเซลก็หันกลับมาอีกรอบ

"ขอบคุณมากนะครับ!"

เขาโค้งให้อีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม แล้วรีบหันหลังเดินออกมา

ชายหนุ่มดินเรื่อยๆมาตามริมตลิ่งเพื่อตามหาใครบางคนที่เขารู้มาว่าอยู่ที่นี่
ดวงตาสีเทาคู่นั้นมองสายน้ำที่ทิ้งตัวลงมาตามแรงโน้มถ่วงอย่างชอบใจ
...เขาชอบน้ำตก...
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นช่ายหนุ่มคนนึงที่กำลังนอนเล่นอยู่
"สวัสดีครับ"
มอร์เฟียสตัดสินใจกล่าวทักอีกฝ่าย

หมาป่าขนสีดำสนิทขนาดลำตัว 5 ฟุต ส่งเสียงขู่คำราม เป็นสัญญาณเตือนให้ผู้ล้วงล้ำอาณาเขตได้รู้ตัว
ว่าหากขืนดึงดันเข้ามาใกล้มากกว่านี้ มันก็พร้อมจะกระโจนเข้าใส่

"ใจเย็นเพื่อน" หลังจากใช้สายตาสำรวจคร่าวๆแล้วไม่พบว่าอีกฝ่ายพกอาวุธอะไรเข้ามาไอเด็นจึงส่งเสียงปราม
แต่นีลาไม่ได้มีทีท่าว่าจะลดความระแวดระวังลงแม้แต่น้อย

ตัวเขาเองก็ไม่ได้พูดตอบอะไรกลับไป เพียงรอดูว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อด้วยสายตานิ่งๆเท่านั้น

มอร์เฟียสมองหมาป่าที่เข้ามาขวางไว้ ไม่ได้แสดงอาการตกใจเท่าไหร่
ตัวเขาเองก็ไม่ใช่คนกลัวหมาป่านี่นะ แต่ก็บอกเขาก่อนแล้้วกันว่าตัวเองเป็นใคร เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง
"ผมเป็นชาวสวนคนใหม่น่ะครับ ชื่อมอร์เฟียส ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณ...?"
เขาหยิบสมุดเล่มสีเหลือขึ้นมาถือไว้ กะว่าถ้าอีกฝ่ายมือชื่อในนี้จะให้ช่วยเซ็น

To. Morpheus

"ผมเป็นชาวสวนคนใหม่น่ะครับ ชื่อมอร์เฟียส ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณ...?"
เขาฟังอีกฝ่ายแนะนำตัวจนจบ
ถ้าอย่างนั้นคงเป็นชาวสวนคนใหม่ที่ึพึ่งย้ายเข้ามาในไร่ลุงแพซตันสินะ

"ไอเด็น" บอกชื่อตัวเองออกไปสั้นๆ

การที่อีกฝ่ายไม่แสดงท่าทีตื่นกลัวกับหมาป่าของเขาก็นับเป็นเรื่องดี เพราะนั่นจะไม่ทำให้เขาต้องเหนื่อย
กับการควบคุมสัตว์เลี้ยงทั้งสองของเขามากนัก

"เหมือนนายมีธุระกับฉัน?...นั่นของลุงแพซตันใช่ไหม?" หรุบสายตาลงมองไปที่สมุดสีเหลืองคุ้นตา

"รอก่อนนะ" เขาย่อตัวลง วางฝ่ามือบนลำตัวของหมาป่าที่ยืนกั้นระหว่างเขาทั้งคู่อยู่นานสองนาน
จนกระทั่งท่าทีแข็งกร้าวของนีลาค่อยๆลดลง เท้าทั้งสี่ยอมล่าถอยกลับลงไปในแม่น้ำ
ไปยืนคู่กับหมาป่าสีดำอีกตัวที่เฝ้าสังเกตพวกเขาอยู่ไม่ไกล

จากนั้นไอเด็นจึงหันกลับมาสนใจชายที่แนะนำตัวว่ามอร์เฟียสอีกครั้ง "ตกลงว่ามีธุระอะไรเหรอ?"

To. Russell

ไอเด็นพึ่งส่งนีลาและเนโรกลับบ้าน
รองเท้าบู๊ทหุ้มข้อสีดำฝากรอยบนพื้นโคลนทุกการย่ำก้าว

ไอเด็นมักใช้เวลาอยู่ในป่า จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นบ้านไปแล้วก็ว่าได้
และสถานที่ที่เขาชอบมากที่สุดท่ามกลางมวลแมกไม้ที่โอบล้อมนั่นก็คือ น้ำตก

ชายหนุ่มก้าวเดินไปด้านหน้าอย่างไม่เร่งรีบ อาศัยแสงจันทร์เป็นตัวช่วยนำทาง
หลังจากส่งเพื่อนทั้งสองเรียบร้อย ก็เป็นตาของเขาที่จะต้องกลับที่พักเสียที

ขณะนั้นเอง สายตาก็สะดุดเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคนที่เคลื่อนที่อยู่ด้านหน้า

ตาคมหรี่ลงเล็กน้อยเพื่อเพ่งมอง บวกกับเพิ่มความเร็วของช่วงขา
จนอยู่ในระยะที่สามารถมองเห็นรูปลักษณะของอีกฝ่ายได้ชัดเจน

และไอเด็นก็นึกออกได้ในทันที

เพียงแค่ชายหนุ่มยังไม่ได้ส่งเสียงเรียกออกไป แต่รอให้ช่วงขายาว
ก้าวเข้าใกล้ด้านหลังอีกฝ่ายมากพอที่จะไม่ต้องถึงขั้นตะโกนเรียก

"รัสเซล?"

เรียกชื่ออีกฝ่าย เมื่อระยะห่างจากแผ่นหลังเล็กลดเหลือเพียงสองสามก้าว

"รัสเซล?"

น้ำเสียงคุ้นหูเรียกสติให้กับคนที่กำลังเดินเหม่อลอยได้ทันท่วงที
เขาเกือบจะหล่นลงไปในน้ำอีกรอบ
แต่ถ้าหากเป็นแบบนั้น มันคงเหมือนเหตุการณ์แรกที่เจออีกฝ่ายแน่

รัสเซลไม่แน่ใจว่าแค่คิดไปเอง หรือจะเป็นคนที่เขาอยากเจอกันแน่
ร่างเล็กหันกลับไปมองด้านหลังของตัวเอง
แต่เพราะระยะห่างมันค่อนข้างใกล้มาก เขาจึงอดที่จะสะดุ้งอย่างตกใจไม่ได้
ทั้งน้ำเสียงทั้งรูปร่าง น่าจะเป็นไอเด้นไม่ผิดแน่..

"ครับ..?"

สถานการณ์แบบนี้เขาไม่ควรจะพูดว่าครับสิ รัสเซลอยากจะทุบหัวตัวเอง
เขาอยากจะใช้คำที่ดีกว่านี้ทักทาย แต่หัวของเขาเหมือนกำลังหมุนไปหมด

"ยังไม่กลับบ้านเหรอครับ..."