➤ ห้องนั่งเล่น

ไม่นานหลังจากที่ได้อ่านจดหมาย ชายหนุ่มก็รีบมาตามเวลานัดที่ระบุไว้ทันที
เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลา
"สิบโมงพอดีเป๊ะ...ทันเวลาพอดี..."
มอร์เฟียสจัดการเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาพอสมควรเนื่องจากรีบเดินมา
ก่อนจะเคาะประตูตามมารยาทที่ควรทำเพื่อบอกคนที่อยู่ด้านในว่าเขามาถึงแล้ว
...ก๊อกๆๆ...

"หืม สวัสดีพ่อหนุ่ม ไม่คุ้นหน้าเลย นายคงเป็นชาวสวนใหม่ที่มาเช่าที่นั่นอยู่สินะ"
ริมฝีปากคลี่ยิ้มยื่นไมตรีแก่ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้มาเยือนใหม่

...ใครกันนะ...
ชายหนุ่มเผลอใช้สายตามองด้วยความสงสัย เมื่อพบว่าผู้ที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่คุณลุงเพซตัน
...ดูไม่เหมาะกับที่นี่เอาเสียเลย...

"ฉันชื่อโจเซตต์ เป็นนายกเทศมนตรีของที่นี่"


โจเซตต์ หรือ นายกเทศมนตรีแต่งกายด้วยชุดสูทภูมิฐาน ดูออกจะเกินไปสำหรับชนบทแบบนี้
เขาดูอยู่ผิดที่ผิดทาง
แม้น้ำเสียงที่ใช้จะสุภาพ แต่ภายใต้แว่นกันแดดสี่ทึบยี่ห้อแพง เขากลับมองชาวสวนใหม่อย่างอุกอาจ


นายกเทศมนตรี..? แต่งตัวจนนึกว่าเป็นรัฐมนตรี...
ชายหนุ่มแอบคิดในใจพร้อมกับส่งยิ้มที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรให้อีกฝ่าย
"สวัสดีครับท่านนายก ผมมอร์เฟียสครับ"
เขากล่าวแนะนำตัวกับอีกฝ่ายตามมารยาทที่คิดว่าควรทำ

"กลับไปได้แล้ว ไม่เห็นเหรอไงว่าฉันมีธุระ"
ลุงแพซตันพูดขัด เมื่อเห็นคนที่เอาแต่จ่อไม่หยุดตั้งแต่เข้ามากำลังจะเปิดปากพูดต่ออีก

ดูออกได้ว่าเขากำลังพยายามข่มความไม่พอใจ อย่างน้อยก็ให้น้อยที่สุดต่อหน้าคนนอก
แต่นั่นยิ่งทำให้เทศมนตรีโจเซ็ตต์ถึงกับหลุดขำออกมาอย่างชอบพอ


"ได้สิ" เขาตอบแต่สายตายังคงจดจ่ออยู่ที่ชาวสวนคนใหม่
"วันนี้ฉันแค่แวะมาเยี่ยมตามประสาเพื่อนบ้านเท่านั้นเอง"

"ถ้างั้นว่างๆ ฉันจะแวะไปเยี่ยมที่นั่นบ้างแล้วกันนะ อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้จะเป็นยังไงแล้ว"

ที่นั่น..? บ้านเขาเหรอ?
ชายหนุ่มยังไม่ทันจะเอ่ยปากถามอะไรต่อ อีกฝ่ายก็ขอตัวกลับไปเสียก่อน

"ขอให้โชคดีนะพ่อหนุ่ม ไปล่ะแพชตัน"
เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า ท่าทางเป็นมิตร แต่มีบางอย่างที่ไม่สามารถทำให้เชื่อได้สนิทใจ
ทันทีที่พูดจบท่านเทศมนตรีโจเซตต์ก็เดินผ่านชายหนุ่ม พ้นประตูห้องออกไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

ห้องนั่งเล่นถูกปกคลุมด้วยความเงียบอีกครั้ง
แพซตันถึงได้ถอนหายใจยาวออกมา ชายสูงวัยเดินกลับไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตัวเดิม
เช่นเดียวกับครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าที่ห้องนี้ยังมีแต่ความสงบ

หลังจากที่นายกเทศมนตรีออกไปแล้ว มอร์เฟียสก็หันไปยิ้มให้ลุงเพซตัน
รอยยิ้มของเขาดูจริงใจ ไม่เหมือนกับที่ยิ้มให้คนก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย
"สวัสดีครับลุงแพซตัน ผมได้รับจดหมายน่ะ...มีธุระอะไรเหรอครับ"


"นั่งลงก่อนสิ" แพซตันบอกกับคนที่เหลืออยู่ สายตาบอกตำแหน่งไปที่โซฟาตัวยาว
เมื่อมองขึ้นไปบนนาฬิกา มันก็เลยเวลาที่นัดไว้ไปเพียงเล็กน้อย

ชายหนุ่มนั่งลงตามคำเชิญของชายสูงวัย พร้อมรอฟังว่าคุณลุงเชิญเขามาที่นี่ทำไม

มอร์เฟียสจดจำคำสอนต่างๆของคุณลุงเจ้าของไร่ไว้ในหัวเป็นอย่างดี
เขาคิดว่าคำสอนทุกอย่างมีประโยชน์ทั้งนั้น สำหรับมือใหม่ในการทำไร่อย่างเขา
...ช่วยได้เยอะจริงๆ...


"บางทีลุงควรดื่มน้ำซักหน่อย" กระแอมหนึ่งครั้ง แล้วรินน้ำจากเหยือกลงแก้วเพื่อหยิบมันมาดื่มดับกระหาย
จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่อธิบายอะไรยาวๆแบบนี้คือตอนไหน แต่ก็เพื่อตัวอีกฝ่ายเอง "เอาด้วยไหม"
ถามโดยไม่รอคำตอบ เขาเทน้ำใส่แก้วใส แล้วดันมันไปที่โต๊ะด้านหน้าของมอร์เฟียส

"ขอบคุณนะครับ"
เขารับแก้วน้ำนั้นขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย จริงๆเขาหิวน้ำมากเพราะรีบเดินมาที่นี่
แต่การเจอกับนายกเทศมนตรีนั่นเหมือนจะทำให้เขาลืมไปเลย
ว่าแต่เขาไม่ถูกกันรึเปล่านะ...
ถึงจะสงสัยและดูเป็นห่วงคุณลุง แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะเกรงใจ
 อีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขานี่นา เดี๋ยวจะโดนคิดว่ายุ่งไม่เข้าเรื่องเปล่าๆ


"และหากเจ้าเหน็ดเหนื่อยกับงาน ก็มีสถานที่ต่างๆให้เจ้าได้เลือกพักผ่อนระหว่างวัน
ช่วงดึกๆพวกเราชอบไปสังสรรค์กันที่โรงแรมคุณนายดาห์เลีย ที่นั่นมีห้องอาหารตอนเช้า และบาร์กลางคืนอยู่"


"อย่าโหมงานหนักจนเกินไป ไปตรวจสุขภาพที่คลีนิกหมอแอมเบอร์บ้างล่ะ ถึงจะเป็นบ้านนอกแต่หมอของเราก็เก่งมากเลย"


"ที่ห้องสมุดมีหนังสือแปลกๆอยู่ จริงๆลุงก็ไปไม่ค่อยบ่อย แนะนำอะไรมากไม่ได้ แต่พวกเด็กๆชอบไปที่นั่นกัน"


แผ่นหลังค่อมเอนลงพิงโซฟา "หากเจ้าสงสัยอะไรอีกก็ถามออกมาได้เลย ลุงแค่แนะนำในส่วนที่คิดว่าจะ
แนะนำได้เท่านั้น แต่เจ้าจะสามารถเข้าใจมันได้ดีกว่านี้ถ้าลงมือทำด้วยตัวเอง" เขากล่าวปิดท้าย

"เข้าใจแล้วครับ คุณลุงอธิบายละเอียดจนผมไม่มีคำถามแล้วล่ะครับ
ไว้ผมไปลงมือทำดูก่อน ถ้าหากสงสัยอะไรจะมาขอคำแนะนำนะครับคุณลุงแพซตัน"
ชายหนุ่มส่งยิ้มด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจจริงให้อีกฝ่าย

"โอ้! รอแปปนึงนะ ลุงมีเรื่องอยากจะวานเจ้าหน่อย"
ว่าเพียงเท่านั้น เจ้าของบ้านก็หายตัวเข้าไปที่ห้องทำงาน
เพียงไม่นานชายแก่ก็กลับมาพร้อมถุงบรรจุบางอย่างและสมุดสีเหลืองเรียบๆที่ดูจะผ่านการใช้งานมานานพอควร เขาส่งสมุดให้มอร์เฟียสก่อนเป็นอย่างแรก

"สมุดเล่มนี้เป็นบันทึกความคิดเห็นหรือพวกคำร้องของคนในหมู่บ้านตั้งแต่ปีที่แล้ว
และทุกครั้งจะต้องการลายเซ็นยืนยัน มาปีนี้ลุงพึ่งเริ่มเก็บได้ไม่นาน แต่ตอนนี้ยังขาดลายเซ็นของคนจำนวนนึงอยู่

จะเป็นอะไรไหม ถ้าลุงจะให้ช่วยเอาลายเซ็นพวกนั้นมาให้หน่อย
ถ้าเปิดดูก็จะเห็นว่าชื่อไหนบ้างที่ขาด ขอโทษด้วยที่ไม่มีรูป
ลองถามคนในเมืองดูสิ ถือว่าเป็นการแนะนำตัวเองไปในตัว"

ชายหนุ่มรับสมุดเล่มนั้นมาถือไว้ก่อนจะเปิดดู ก็พบว่ายังขาดลายเซ็นไปตามที่คุณลุงได้บอกไว้
"ได้ครับ ผมจะรีบหาลายเซ็นของทุกคนให้ครบ"

เขาเหลือบตาขึ้นมองเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาใกล้เที่ยง
"ถ้าเป็นตอนนี้แม่หนูอิกกี้คงทำงานอยู่ที่โรงรถ ลองไปดูที่บ้านช่างเหล็กดูสิ
เธอน่าจะแนะนำที่อยู่คนอื่นๆให้ได้"

"นี่ขนมปังหมูหยอง เอาไปกินเป็นมื้อเที่ยงสิ
อ่อ อย่าลืมเก็บเงินไว้สำหรับจ่ายค่าเช่า ฤดูละ 30 G ล่ะเจ้าหนุ่ม โชคดีนะ"

"ถ้าเป็นตอนนี้แม่หนูอิกกี้คงทำงานอยู่ที่โรงรถ ลองไปดูที่บ้านช่างเหล็กดูสิ
เธอน่าจะแนะนำที่อยู่คนอื่นๆให้ได้"
ตามด้วยถุงที่ห่อขนมปังทรงกลมเอาไว้ด้วยกันทั้งหมด 3 ชิ้น



เขาถือสมุดไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ยื่นไปรับถุงขนมปังนั้นมาถือไว้
"กำลังคิดอยู่พอดีเลยครับว่ามื้อเที่่ยงจะทานอะไรดี ขอบคุณมากจริงๆนะครับ"
ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อมด้วยความซาบซึ้งใจ
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณลุง ไว้พบกันใหม่"
เขากล่าวลาเจ้าของบ้านก่อนจะเดินออกมา

...ไปหาอิกกี้ตามที่คุณลุงแนะนำไว้ก่อนแล้้วกัน...
ชายหนุ่มหยิบขนมปังขึ้นมาลองกินดูชิ้นนึง
...อร่อยดีแฮะ...เก็บอีกสองชิ้นไว้ก่อนแล้วกัน คงไม่บูดหรอก...มั้ง...
เขาคิดพลางเดินต่อไปตามทาง

พยักหน้าว่ารับรู้เมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัว

"รบกวนด้วยนะครับ"

พยักหน้าอีกรอบแล้วรับสมุดมาตวัดปากกาเซ็นชื่อ 



กวาดสายตามองที่ว่างบนหน้ากระดาษแล้วค่อยยื่นสมุดคืนเจ้าของ
"เหลืออีกเยอะเลยสินะ ไปที่พื้นที่หาของป่าสิ ที่นั่นมีนักวิจัยคนหนึ่งชอบไปอยู่บ่อยๆ"

---

💝 LOVE POINT 💝



MAVERICK H. +3