➤ ห้องนั่งเล่น

ตอนนี้เขามาถึงแล้ว..

รัสเซลไม่อาจระงับความประหม่าเอาไว้ได้ จึงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูครู่หนึ่ง
มารยาทในการเข้าห้องคือต้องเคาะประตูก่อน
เขาจึงเคาะประตูสามครั้ง แล้วเปิดประตูเข้าไป

"เออ..."

ปากที่ขยับอ้าออก พร้อมจะเปล่งคำพูดทักทาย
แต่เมื่อเห็นว่ามีคนแปลกนห้าอยู่ในห้อง ทั้งสายตาและบรรยากาศประหลาดนั้น
ทำให้เขาถึงกับกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เขาทำอะไรไม่ดีลงไปรึเปล่านะ..
รัสเซลยืนตัวแข็งอยู่หน้าประตู เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรก่อน
และจะเอ่ยอะไรออกมาดี กับพฤติกรรมเสียมารยาทของตัวเอง

To. Russell & Cpoh

ฟอนพึ่งเห็นจะเห็นว่านอกจากตัวเองแล้วยังดูเหมือนจะมีชาวสวนอีกคนมาถึงก่อนหน้าเขาอยู่จริงๆ
สาบานได้ว่าไม่ใช่เพราะอีกคนตัวเล็กเหมือนเด็กม.ต้น แต่เพราะเขาเอาแต่มุ่งความสนใจไปที่ผู้ใหญ่ทั้งสองต่างหากถึงได้มองไม่เห็น
แต่ดูจากปฏิกิริยาแล้วก็คงมาก่อนเขาได้ไม่นาน

เขาลอบสังเกตสีหน้าลุงแพซตันที่นิ่งจนผิดวิสัยคุณลุงท่าทางใจดีที่ได้เห็นในวันแรก
เมื่อยิ่งมองก็พบว่ามันมีทั้งความฉุนเฉียวและหวั่นวิตกปนอยู่ด้วย
ก่อนจะรีบเลื่อนสายตากลับมา เมื่อชายแก่ร่างสูงใหญ่ ท่าทางภูมิฐานเกินกว่าชาวไร่ชาวสวนทั่วไปรีบปรี่มาทักทายอย่างเป็นมิตร

ดูท่าจะเป็นคนใหญ่คนโตทีเดียว

"สวัสดีเจ้าหนู" ริมฝีปากคลี่ยิ้มยื่นไมตรี ตามองชายหนุ่มร่างเล็กที่มองเผินๆอาจเรียกได้ว่า เด็กหนุ่ม

"พ่อหนุ่มด้วย" เช่นเดียวกันกับชายหนุ่มอีกคนที่ก้าวเท้าตามกันมา



"ฉันชื่อโจเซตต์ เป็นนายกเทศมนตรีของที่นี่"


เออ มากกว่าที่เขาคิดไปนิด

"ฟอน การ์เซีย เป็นเกียรติที่ได้พบมิสเตอร์โจเซ็ตต์"
ตามปกติเขาควรยื่นมือไปจับทักทาย แต่สายตาดูแคลนใต้แว่นนั่นทำให้ชายหนุ่มเลือกจะทิ้งสองมือไว้ข้างตัวเหมือนเดิม

หลังจากนั้นลุงแพซตันก็พูดเชิงขับไล่เทศมนตรีโจเซ็ตต์นิดหน่อย
แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ชายแก่ดูจะสนุกกับการทำสงครามประสาทครั้งนี้
ส่วนเขาน่ะเหรอ ก็ได้แต่ยืนมองเงียบๆตามประสาคนนอกน่ะสิ

"วันนี้ฉันแค่แวะมาเยี่ยมตามประสาเพื่อนบ้านเท่านั้นเอง"

"ถ้างั้นว่างๆ ฉันจะแวะไปเยี่ยมที่นั่นบ้างแล้วกันนะ อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้จะเป็นยังไงแล้ว"

"โชคดีพวกคุณชาวสวนคนใหม่ ไปล่ะแพชตัน"
ฟอนโค้งหัวให้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอ่อนๆ เบือนใบหน้ามองตามหลังเจ้าของคำพูดจากำกวม
สิ้นสุดเมื่อบานประตูปิดลง แล้วจึงหันกลับมามองเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้เดินไปนั่งบนโซฟา

ฟอนเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามตามที่ลุงแพซตันชักชวน
ทั่วทั้งห้องเหมือนถูกความเงียบตีกรอบซะจนน่าอึดอัด เขาควรพูดอะไรบางอย่าง

"ลุงบอกว่ามีเรื่องจะแนะนำพวกผม คือเรื่องอะไรเหรอครับ"
เปิดประเด็นที่ถูกเรียกมาในวันนี้ โดยเก็บงำความสงสัยเอาไว้เป็นเรื่องรอง

ตอนที่ลุงแพซตันเริ่มต้นอธิบาย ฟอนก็ยังพยักหน้าเออออได้อยู่
แต่ไปๆมาๆ...นั่นลุงแกเล่นพูดถึงงานทุกอย่างในหมู่บ้านเลยไม่ใช่เรอะ!

เขาพลาดแล้วที่ลืมเอาสมุดโน้ตมาด้วย!
ตอนนี้ก็เลยได้แต่พึ่งโปรแกรมบันทึกเสียงในมือถือที่ขาดช่วงแรกๆไปเพราะรู้ตัวช้า แต่ก็ยังดีที่พอเข้าใจได้อยู่
เอาไว้ค่อยไปเปิดฟังอีกรอบแล้วช็อทโน้ตลงในสมุดเองก็แล้วกัน

"นอกจากท่าเรือเจ้ายังสามารถตกปลาได้ที่ทะเลสาบในป่า แต่ระวังหลงล่ะ อ่อระวังสัตว์ป่าไว้ด้วย...

จริงๆก็ไม่มีใครถูกทำร้ายมานานแล้ว พวกมันค่อนข้างรักสงบ แค่อย่าไปลุกล้ำเขตของพวกมันก็พอ"

เรียวคิ้วเลิกขึ้นตอนได้ยินประโยคที่ว่า 'ก็ไม่มีใครถูกทำร้ายมานานแล้ว'
หมายความว่าเคยมีคนถูกทำร้ายงั้นเหรอ? แสดงว่าที่นี่ไม่มีมาตรการคุ้มครองผู้อยู่อาศัยเลยสินะ
ฟังดูอันตรายชะมัด

"บางทีลุงควรดื่มน้ำซักหน่อย"
นั่นแหละครับที่ลุงควรทำ เขาจะได้มีเวลาไว้ประมวลผลข้อมูลที่ได้รับมาสดๆร้อนๆเข้าสมองซะหน่อย
"เอาด้วยไหม"
"ไม่เป็น---" พูดยังไม่ทันจบ ลุงแพซตันก็รินน้ำใส่แก้วให้ซะแล้ว
"ขอบคุณครับ" เลยได้แต่รับแก้วน้ำมาจิบหนึ่งอึก ทั้งที่ไม่ได้กระหายเลยก็ตาม

จากนั้นลุงแพซตันก็เริ่มพูดต่อ เป็นเรื่องที่นอกเหนือจากการทำงานก็คือสถานที่ที่ไปพักผ่อนได้

"หากพวกเจ้าสงสัยอะไรอีกก็ถามออกมาได้เลย ลุงแค่แนะนำในส่วนที่คิดว่าจะ

แนะนำได้เท่านั้น แต่เจ้าจะสามารถเข้าใจมันได้ดีกว่านี้ถ้าลงมือทำด้วยตัวเอง"

ดูเหมือนการแนะนำจะจบแล้ว ต่อจากนี้จึงกลายเป็นช่วง Q&A
"ผมขอย้อนไปเรื่องผลผลิตหน่อย คือถ้าได้แล้วต้องเอาไปขายที่ไหนครับ หรือจะมีคนมารับซื้อเอง?"
"แล้วนอกจากการเอาใจใส่ดูแล ยังมีวิธีช่วยดูแลผลผลิตที่เป็นรูปธรรมมากกว่านั้นไหมครับ
อย่างพวก...ปุ๋ยเร่งโต หรือ ปุ๋ยช่วยดูแลผลผลิต?"

"ตอนนี้ที่ผมสงสัยก็มีเท่านั้น อ๋อจริงสิ....นอกจากเรื่องในฟาร์มแล้ว
ยังมีเรื่องอื่นที่ผมสมควรได้รู้หรือเปล่า?"

"ไม่มีอะไรหรอกพ่อหนุ่ม เรื่องไร้สาระของคนแก่น่ะ"
คาดไว้อยู่แล้วว่าจะได้รับคำตอบประมาณนี้กลับมาประมาณ 90% เท่ากับว่าสันนิษฐานของเขาถูกต้องไปแล้วครึ่งนึง
ลุงแพซตันกับนายกเทศมนตรีโจเซ็ตต์ไม่ถูกกัน สองเป็นเรื่องที่เขารู้ไม่ได้
บวกกับคำพูดทิ้งทายที่ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรแต่เจือกลิ่นประหลาดๆของท่ายกนั่นอีก หมายความว่าสาม
มันอาจจะเกี่ยวข้องกับการมาของพวกเขา แค่สุดท้าย เขาก็ไม่รู้ว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่

ดูเหมือนนอกจากเรื่องการใช้ชีวิตเพื่ออยู่รอดแล้ว ยังมีเรื่องอื่นต้องให้คิดเพิ่มด้วยแล้วสิ

"แค่ระวังอย่าไปหลงเชื่อคำพูดของเขามากก็พอ"

"ครับ ผมจะระวังไว้"

"นี่ก็จะเที่ยงแล้ว เจ้ากลับไปจัดการธุระของเจ้าเถอะ"
ลุงแพซตันลุกขึ้นเหมือนเตรียมไปส่ง ร่างสูงถึงได้ลุกขึ้นตาม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจู่ๆเจ้าของบ้านก็บอกให้เขารอเดี๋ยว

"โอ้! รอแปปนึงนะ ลุงมีเรื่องอยากจะวานเจ้าหน่อย"
ชายแก่เดินหายเข้าห้องทำงานไป นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนได้ทีสบโอกาสสำรวจรอบบ้าน 
ก็ดูชีวิตดีสมกับเป็นเจ้าของฟาร์มหลายร้อยไร่ดีล่ะนะ

ฟอนสะดุ้งเล็กๆ เมื่อลุงแพซตันเดินกลับมาพร้อมยื่นสมุดสีเหลืองมาให้
"สมุดเล่มนี้เป็นบันทึกความคิดเห็นหรือพวกคำร้องขอคนในหมู่บ้านตั้งแต่ปีที่แล้ว และทุกครั้งจะต้องการลายเซ็นยืนยัน มาปีนี้ลุงพึ่งเริ่มเก็บได้ไม่นาน แต่ตอนนี้ยังขาดลายเซ็นของคนจำนวนนึงอยู่ จะเป็นอะไรไหม ถ้าลุงจะให้เจ้าช่วยเอาลายเซ็นพวกนั้นมาให้หน่อย ถ้าเปิดดูก็จะเห็นว่าชื่อไหนบ้างที่ขาด ขอโทษด้วยที่ไม่มีรูป ลองถามคนในเมืองดูสิ ถือว่าเป็นการแนะนำตัวเองไปในตัว"

"ค ครับ?"
เดี๋ยวนะ นี่เขาฟังผิดหรือเปล่า ให้ไปหาลายเซ็นเนี่ยนะ!?
นี่เขาพึ่งเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่งในประเทศแถบเอเชียประเทศหนึ่งหรือไง!

"ถ้าเป็นตอนนี้เจ้าแนชคงกำลังเดินเล่นอยู่แหละ ลองไปดูที่ร้านคาวแอนด์ชีพดูสิ เขาน่าจะแนะนำที่อยู่คนอื่นๆให้ได้"

สรุปเขาต้องทำจริงๆสินะ จดจำชื่อ'แนช'และ'ร้านคาวแอนด์ชีพ'ใส่สมอง
เอาวะ ถือว่าเป็นการสำรวจเมืองไปด้วย เผื่อว่าจะได้คำแนะนำอะไรดีๆจากคนที่อยู่มาก่อน

ไม่พอแค่นั้น ฟอนยังได้รับขนมปังหมูหยอง กับข่าวดีที่ว่าเขาต้องจ่ายค่าเช่า ฤดูละ 30 G

เฮ้อ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียค่าอาหารมื้อแรกของวันล่ะนะ

"ถ้างั้นผมขอตัวก่อน ไว้พบกับใหม่ครับลุงแพซตัน"
โค้งตัวทำเคารพจากนั้นจึงเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ เคาะหัวรองเท้าเบาๆขณะเปิดสมุดเล่มเหลืองขึ้นดู

เอาล่ะ...เรื่องลายเซ็น เอาไว้หลังจากเขาซื้อของเสร็จแล้วดีกว่า