หลังร้าน

เสียงโครมครามดังขึ้นขณะที่ชาร์ลิซกำลังเดินเข้ามาในอาณาเขตของร้านขายไก่


เพล้ง! กะต๊าาาาก! "แง้ ผีหลอก!"

บ้านนี้เค้าทำอะไรกันน่ะ?

ชาร์ลิซกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่บานประตูก่อนจะเอาหูแนบฟัง เมื่อเห็นว่าเสียงแห่งความโกลาหลด้านในไม่หยุดลงง่ายๆจึงเปิดประตูเข้าไป

"ว้าย!"

คราวนี้เธอถึงกับร้องออกมาบ้างเมื่อเห็นสภาพเละเทะอย่างถึงที่สุด ทั้งแม่ไก่และขนไก่ปลิวว่อนไปทั่วห้อง
ที่สำคัญคือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่นั่งกุมหัวอยู่บนพื้นดูน่าสงสาร  เดาว่าคงเป็นเจ้าของเสียงร้อง "ผีหลอก" เมื่อครู่นั่นล่ะ
ชาร์ลิซได้แต่ก้าวเขย่งเข้าไปใกล้  ปัดมือไล่ไก่ที่บินอยู่เหนือศีรษะของเด็กสาวตรงหน้าให้ออกไป
เท้าเขี่ยเศษจานเศษกระเบื้องที่แตกกระจายเต็มพื้นออกไปข้างๆ ตั้งใจว่าเหตุการณ์สงบแล้วเธอจะช่วยเก็บกวาดให้อีกที

"หนู.. เป็นอะไรมั้ย ลุกขึ้นมาก่อนมา" นั่งยองๆ ลงตรงหน้าอีกฝ่ายที่ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง

"พี่เป็นผีดีใช่ไหม? มาช่วยปราบผีร้ายใช่ไหม??"

หื๊อออ?

คราวนี้คนมาช่วยถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก นึกยังไงก็ไม่เข้าใจว่าหน้าตัวเองไปเหมือนผีได้ยังไง
แต่เมื่อมองท่าทีอีกฝ่ายแล้วก็ทำให้เริ่มคิดว่าเด็กสาวตรงหน้าอาจจะกำลังสับสนอะไรอยู่ก็ได้

กำลังจะเอ่ยปากออกไปว่า ผีไม่มีในโลกหรอกนะ ก็กลัวว่าตัวเองจะไปทำลายจินตนาการของเด็ก
ชาร์ลิซกลอกตาไปมา สมองหมุนเร็วจี๋คิดหาวิธี ก่อนจะขยับยิ้มหวานหยดออกมา

"นี่.. เธอชื่ออันเนอใช่ไหม?" เข้าไปใกล้ด้วยท่าทางเป็นมิตร "ฉันไล่ผีร้ายไปหมดแล้วล่ะ ตอนนี้เธอปลอดภัยแล้ว แต่ฉันไม่ใช่ผีหรอกนะ"

"ฉันชื่อชาร์ลิซ เป็นชาวสวนคนใหม่ของคุณแพซตัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

ชาร์ลิซมองอาหารน่าตาน่าทานที่อีกฝ่ายส่งมาให้ หนูคนนี้ใจดีจัง แล้วถ้าเกิดว่า..
ดวงตาคมหลุกหลิกเหมือนกำลังคิดอะไรในใจ รอยยิ้มหวานปานน้ำตาลเชื่อมยังประดับอยู่บนใบหน้า

"นี่อันเนอ จะเป็นไรมั้ยถ้าพี่สาวคนสวยจะขอแบบนี้เพิ่มอีกสักอัน?" เธอชี้ๆ ไปที่อาหารในมือ ใช้สรรพนามเดียวกันกับที่อีกฝ่ายใช้เรียกตัวเอง "เมื่อกี้พี่สาวคนสวยใช้พลังไล่ผีไปเยอะเลย
ถ้าอันเนอเอาแบบนี้ให้พี่สาวคนสวยอีกอัน ฉันก็จะได้ไล่ผีให้เธออีกเรื่อยๆ ดีมั้ยล่ะ?"

ว่าจบก็กัดริมฝีปากกลั้นขำ จะมีใครผ่านมารู้มั้ยว่าเธอกำลังหลอกล่อเด็กสาวตรงหน้าอยู่
อย่าหาว่ารังแกเด็กเลยนะ ก็แค่ลองขอดูเท่านั้นเอง...

ชาร์ลิซเก็บอาหารที่ได้รับมาด้วยมบหน้าเปื้อนสุข
ถ้ารู้ว่าหลอกง่าย เอ๊ย ว่าง่ายแบบนี้ตั้งแต่แรกน้า...

ไม่แกล้งแล้วดีกว่า

"นี่อันเนอ รู้จักสมุุดเล่มนี้มั้ย คุณแพซตันวานให้ฉันเอามาให้อันเนอเขียนชื่อตัวเองด้วยล่ะ เธอพอจะเขียนให้ฉันได้หรือเปล่า?"
ชาร์ลิซเปิดสมุดไปที่หน้าซึ่งมีชื่อของอีกฝ่ายอยู่ แล้วจิ้มปากกาชี้ไปตรงด้านหลังชื่อของอันเนอขณะที่ส่งให้ดู

ชาร์ลิซหยิบสมุดคืนมาแล้วหัวเราะขำกับความน่ารักผสมกับความแปลกหน่อยๆของลายเซ็นที่เด็กสาวเขียนให้

"ขอบคุณมากนะอันเนอ ไว้พี่สาวคนสวยจะแวะมาหาอีกน้าา บ๊ายบาย"

ส่งยิ้มกว้างให้อย่างอารมณ์ดีที่ได้ลายเซ็นมากกว่าครึ่งแล้ว ก่อนจะโบกมือลาแล้วเปิดประตูเดินไปยังบ้านของคนที่ชื่อว่าโจเอล