หลังร้าน

คุณฆาตรกรที่ดูไม่เห็นจะน่ากลัวอย่างในหนังเอ่ยถาม
และเป็นคำถามง่ายๆ ที่เธอเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว จึงตอบว่า

"โจเอลไง! โจเอลอยู่บนต้นไม้ที่บ้านนายกเทศมนตรีค่ะ"

"คุณอลันไม่น่ากลัวอย่างที่คิดเลยอ่า เดี๋ยวอันเนอจะบอกอะไรให้ก็แล้วกันนะ!"

"โจเอลน่ะ ป่วยหนักเลย! คุณอลันอย่าไปทำเขาตกใจเด็ดขาดเลยนะคะ!"

ระหว่างที่เดินผ่านร้านเฮนเฮ้าส์
กลับได้ยินเสียงดังออกมา ดูเหมือนจะเกิดเรื่องขึ้น

"ต๊อกๆๆ ต๊อกๆๆ กะต๊าก~"

ดูเหมือนร้านนี้จะเลี้ยงไก่เอาไว้
รัสเซลเกิดความสนนอกสนใจ จึงค่อยๆเดินอ้อมไปด้านหลังของร้าน
ยังไม่ทันได้เห็นอะไร เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นเสียก่อน


เพล้ง! กะต๊าาาาก! "แง้ ผีหลอก!"



เสียงของเด็กผู้หญิงและบางอย่างแตกดังขึ้น
ทำให้เขารีบเดินเข้าไปด้านในทันที

"เออ.. เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

เออ.. ผีตอนนี้เนี้ยนะ

รัสเซลไม่เชื่อเรื่องแบบนี้นัก เพราะได้รับอิทธิพลจากที่บ้าน ซึ่งนับถือคริสต์
เขามองหาไม้กวาดและที่ตัดขยะ แล้วเดินไปหยิบมากวาดสิ่งที่ตกบนพื้นรวมกันไว้

"ใช่ครับ ผมเป็นชาวสวนคนใหม่ ชื่อรัสเซล ลีครับ"
พอกวาดใส่ที่ตักเสร็จ เขาก็พึ่งรู้ตัวว่าทำตัวเสียมารยาทไป
"เออ.. ขอโทษนะครับ ผมขอยืมใช้ได้รึเปล่า"



ชายตัวเล็กยิ้มแก้เขิน แล้ววางไม้กวาดพิงโต๊ะเอาไว้
เขาต้องได้รับคำอนุญาติก่อนถึงจะทำอะไรโดยพลการได้

"เออ.. ออกเสียงว่า รัดเซวก็ได้ครับ"

เขาลำบากใจอยู่เหมือนกัน แต่ไม่อยากถือโทษโกรธอีกฝ่าย
จึงแค่ยกนิ้วขึ้นเกลี่ยผิวแก้มเบาๆ

"ยินดีที่ได้รู้จักครับอันเนอ" รัสเซลยิ้มให้อีกฝ่าย
แต่ต้องเหวอไปเมื่อโดนมอบแฮมเบอร์เกอร์ให้
"ข ขอบคุณมากนะครับ"

เขารับแฮมเบอร์เกอร์มาเก็บไว้ ระหว่างนั้นก็พบกับสมุดที่คุณลุงฝากมา
จะว่าไปแล้ว เรายังต้องหาลายเซ็นต์คนที่ขาดให้ครบนี่

"เออ.. อันเนอ ช่วยเซ็นชื่อลงในสมุดให้ผมหน่อยได้รึเปล่าครับ?"

รัสเซลยื่นสมุดให้อีกฝ่าย

จะอธิบายยังไงดีนะ ลายเซ็นต์ เป็นการเขียนชื่อ นามแฝง โดยผู้เขียน
ไว้แสดงตัวตนของผู้เขียนนั้น ซึ่งนิยมใช้ในการทำนิติกรรม
แต่อธิบายไปแบบนั้นคงไม่เข้าใจแน่

เขาเปิดสมุดไปที่หน้าซึ่งมีชื่อของอันเนออยู่

"แค่เขียนชื่อลงไปตรงนี้ครับ" นิ้วเล็กชี้ไปที่ช่องว่างด้านหลังชื่อของอันเนอ
"แบบนี้เรียกว่าการเซ็นชื่อนะครับ"

พอเห็นลายเซ็นต์น่ารักๆ กับรูปพระอาทิตย์ยิ้มแล้ว
เขาก็อดเอ็นดูอีกฝ่ายไม่ได้ เป็นคนที่สดใสจริงๆเลยนะ..

"น่ารักมากๆเลยครับ เป็นลายเซ็นต์ที่บ่งบอกเอกลักษณ์ของผู็เขียนได้อีกด้วย"
ตอนนี้เขาก็ได้ลายเซ็นต์มา 2 คนแล้วสินะ แต่ก็ยังขาดอีกเยอะเลย
"ขอบคุณนะครับอันเนอ ผมต้องไปขอลายเซ็นต์อีกหลายคน แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากใครก่อน
อันเนอพอจะแนะนำผมได้รึเปล่าครับ?"

เสียงโครมครามที่ดังออกมาจากภายในทำให้กำปั้นที่เตรียมเคาะประตูชะงักค้างกลางอากาศ
ชั่งใจอยู่นานสองนานว่าควรเปิดประตูเข้าไปตอนนี้ดีไหม กระทั่งได้ยินเสียงดังขึ้นมาอีกระลอก
มือเรียวจึงรีบคว้าลูกบิด แปลกใจรอบสองที่ประตูไม่ได้ถูกล็อคอยู่

หรือว่าจะมีขโมย!?

ปัง!
ผลักประตูไปจนกระแทกกับผนังกำแพงอีกด้าน

มาฉุกคิดได้ว่าเขาไม่ควรทำเสียงดังเพราะหัวขโมยอาจจะรู้ตัวแล้วชักปืนมายิงเขาก็สายเกินไป
แถมยังพลั้งปากตะโกนออกไปซะเสียงดังแล้วอีกด้วย "เกิดอะไร-----!!"
ฟอนเบี่ยงตัวหลบแม่ไก่ตัวโตที่กระพือปีกพุ่งเข้าใส่แทบไม่ทัน
รีบยกมือปัดป้องบังศีรษะ เมื่อเห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของมันคือเส้นผมสีบลอนด์คล้ายรังนกของเขา "อะไรวะเนี่ย!"

นอกจากไก่ตัวนี้แล้ว ทั่วร้านยังมีฝูงไก่อีกจำนวนหนึ่งกำลังบินว่อน ส่วนบนพื้นนั่นเองมีเด็กสาวร่างเล็กขดตัวนั่งกุมศีรษะอยู่ รอบตัวของเธอเต็มไปด้วยเศษจานและไข่ที่แตก

ดูท่าว่าความวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้น คงไม่ได้มีต้นเหตุมาจากขโมย

"ออกไปนะเว้ย!" คว้าเอาผ้าขี้ริ้วที่วางพาดบนเคาท์เตอร์ขึ้นมาสะบัดไล่พวกฝูงไก่ออกไป แต่กว่าจะจัดการพวกมันได้หมด ตัวเองก็แทบจะโดนรุมทึ้งไปด้วย สภาพหลังจากนั้นของเขาถึงได้ยุ่งเหยิงตั้งแต่เสื้อผ้ายันหน้าผม

ฟอนรีบรุดไปพยุงเด็กสาวที่ยังคงอยู่บนพื้นห้องให้ลุกขึ้น โดยไม่ลืมที่จะเขี่ยเศษจานที่แตกออกไปให้พ้นทางด้วย
"นี่ ไม่เป็นไรแล้วนะ พวกมันไปหมดแล้ว"