หลังร้าน

...เด็กคนนี้พูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย...

เขาไม่เชื่อเรื่องผีสางนางไม้อะไรหรอก แต่ดูเหมือนเด็กคนนี้จะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพลังงานบางอย่างสินะ

"ตอบทีละคำถามนะ หนึ่ง ฉันชื่อฟอน เป็นชาวสวนคนใหม่ที่พึ่งย้ายมา
สอง ฉันไม่ใช่นักปราบผี เลยไม่รู้ว่าถ้าเป็นแล้วจะฝึกยากหรือเปล่า
ข้ามไปที่คำถามสุดท้ายเลยแล้วกัน ถ้าผีตายแล้วจะเป็น......... เอ่อ"

แล้วนี่จะรีบข้ามมาคำถามสุดท้ายทั้งที่คิดไม่ออกทำไมเนี่ย!!

ตาเรียวกลอกกลิ้งไปมาอย่างใช้ความคิด
สุดท้ายเลยเลือกตอบอะไรที่ไม่ทำลายจินตนาการเด็กน้อยไป

"เป็น เทพไงล่ะ"

()

ฟอนยกยิ้ม ที่มองจากดาวอังคารยังรู้ว่าหลอกลวงที่สุดในโลก
พร้อมผายมือออกน้อยๆเพื่อเพิ่มความน่าเลื่อมใสศรัทธาแบบพวกคนทรงเจ้าที่เคยเห็นในทีวี
"แต่ว่าตอนนี้ ผีไปหมดแล้ว เพราะงั้น" ลดมือลงไปหยิบเอาสมุดที่ม้วนเป็นแยมโรลยัดใส่กระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมา

"อ่ะ ลุงแพซตันฝากให้ฉันมาล่าลายเซ็นในสมุดนี้น่ะ ในนี้ก็มีชื่อเธอด้วย...
อันเนอ? ชื่ออันเนอใช่ไหม?" เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเมื่อกี้ได้ยินอีกคนเรียกแทนกตัวเองว่าอันเนอไม่ผิดแน่
แต่ก็ถามออกไปเพื่อต้องการคำยืนยันที่ชัดเจนอีกครั้ง

"ถ้าใช่ก็เซ็นให้หน่อยสิ" ส่งสมุดให้พร้อมแนบปากกาสีทองประจำกายคู่กันไปด้วย

เขามองตามรอยยิ้มแป้นๆของอันเนอ ไปจนถึงนิ้วชี้ที่จิ้มจึกๆลงบนเก้าอี้ "ฟอนนั่งซี่ ตรงนี้ ตรงนี้"
ไว้ใจคนแปลกหน้าเร็วไปไหมเนี่ย ....ต่อให้เขาจะไม่ได้มาทำอะไรมิดีมิร้ายเธอจริงๆก็เถอะ

"ขอบใจ" ค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่า ตั้งใจจะสำรวจมองรอบร้านซักหน่อย ถ้าไม่ติดว่าอันเนอมีอาหารภูมิใจจะนำเสนอ
เขาเห็นเธอหยิบมันออกมาวางตั้งแต่เมื่อกี้ แต่ที่คาดไม่ถึงคือที่เธอบอกจะให้เขา

"อันนี้อันเนอให้ค่ะ ซาหลาดบันซาหมิก คุณแม่ทำให้อันเนอเอง อร่อยม๊ากกก"
"สลัดบัลซามิกต่างหาก" บางทีอันเนออาจจะเล่นมุข แต่ฟอนก็เผลอทวนเสียงอักขระที่ถูกต้องให้อีกคนฟังไปแล้ว

ขยับตัวเล็กน้อยแล้วมองจานอาหารที่อุดมไปด้วยสีสันน่ากิน (สำหรับเขา) บนโต๊ะ

คุณพระคุณเจ้า (จีซัส) นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าผักออร์แกนิกส่งตรงจากฟาร์ม!

"ขอบใจมากนะ แต่อันนี้คุณแม่ทำให้เธอใช่ไหม แล้วเอามาให้ฉันแบบนี้จะดีเหรอ?"
แต่ถึงสลัดตรงหน้าจะน่ากินขนาดไหน ถ้าให้เขามาแย่งอาหารกลางวันเด็กกินแบบนี้ล่ะก็ขอผ่านดีกว่า

"แล้วอันนี้ให้ทำอะไรนะคะ? วาดรูปหรอ?"
พักความสนใจจากเรื่องสลัดไปที่สมุดเก็บลายเซ็น บนนั้นปรากฏรอยปากกาเพียงแค่สองชื่อจากจำนวนที่ต้องหาเพิ่มทั้งหมด
ความจริงที่น่าขำขันคือ เขาใช้เวลาแต่ละที่ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนผ่านไปแล้วคนละอาทิตย์ขนาดนี้ 

อันเนอไม่ได้รอคำตอบอย่างที่เธอถาม เมื่อเห็นตัวอย่างลายเซ็นของคนก่อนหน้า แถมยังพูดชื่อโจเอลขึ้นมาอีก
เออ...เขาก็ไม่ได้บอกเธอนี่นะว่ามาที่นี่ได้เพราะเจ้าเด็กนั่นแนะนำมา

"เป็นเพื่อนกันเหรอ? เดี๋ยว คำถามนั้นช่างมันเถอะ
อันเนอ เธออายุเท่าไหร่? แล้วพ่อกับแม่ไปไหนซะล่ะ?"


 

เด็กอยู่จริงๆด้วยแหะ
แต่ท่าทางกับลักษณะการพูดของอันเนอดูจะเด็กกว่านั้นเสียอีก
ไหนจะลำดับการเรียบเรียงคำที่ฟังดูเหมือนเด็กหัดพูดยังไงยังงั้น

"ฟอนก็รับไว้ซี่ ไม่ต้องเกรงใจน้าค้า"
"ถ้างั้นไม่เกรงใจล่ะนะ"
เขาไม่ได้จัดการกับสลัดทันทีอย่างที่ปากพูด เพียงแค่รับเอาไว้
แล้วหยิบเอาสมุดลายเซ็นขึ้นมาเปิดดูตัวอักษรที่เด็กสาวขีดเขียนลงไป

นี่มัน.....
A ใหญ่ a เล็ก N ใหญ่ n เล็ก รวมกันเป็นชื่ออันเนอสินะ
อดสงสัยไม่ได้ว่าใครเป็นคนสอน แต่ก็คงเป็นพ่อกับแม่ของเธอแหละมั้ง

"ส่วนคูมพ่อกับคูมแม่น่ะ"
"นั่นไง! พ่อกับแม่อยู่นั่นค่ะ"

ฟอนเงยหน้าขึ้นจากสมุด พลางเก็บปากกาเหน็บเข้ากับคอเสื้อ มองตามอันเนอที่ชี้มือชี้ไม้ออกไปนอกหน้าต่างโดยที่ก้นยังติดอยู่กับเก้าอี้ ทำได้แต่เพ่งสายตามองอย่างคนสายตาสั้น ซึ่งแน่ล่ะว่ามองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากตัวอันเนอ แต่เดาว่าทั้งคู่ที่ถูกกล่าวถึงคงอยู่ในระยะที่เด็กสาวสามารถมองเห็นได้ "อ๋อ เด็กดีโดนใช้ให้เฝ้าบ้านอย่างนั้นสิ" หัวเราะหยอกเอินในลำคอ ก่อนจะเท้าคางกับโต๊ะอย่างใช้ความคิดเมื่อถูกยิงคำถาม

"นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้จะไปไหนต่อ แถวนี้มีใครอยู่ใกล้ๆอีกบ้าง...ส่วนเรื่องไก่ น่าสนใจดีนะ แต่ฉันไม่ค่อยรู้วิธีเลี้ยง
เอาไว้มาถามวิธีจากเธอได้ไหม ออ แต่ต้องรอให้ฉันมีเงินก่อนเป็นอันดับแรกนะ"

เสียงโครมครามที่ดังออกมาจากในร้านทำให้ชายหนุ่มที่เดินมาจนถึงหน้าร้านตามคำแนะนำของโจเอลต้องรีบวิ่งเข้าไปในร้าน
...ไม่มีใครอยู่นี่...

เพล้ง! กะต๊าาาาก! "แง้ ผีหลอก!"

เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากหลังร้าน ทำให้มอร์เฟียสต้องรีบเข้าไปดูเพราะเป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ!? มีอะไรให้ผมช่วยไหม?"
ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยความตกใจจากสภาพที่เห็น...
...ทำไมเละแบบนี้เนี่ย...

"พี่เป็นผีดีใช่ไหม? มาช่วยอันเนอปราบผีร้ายใช่ไหม!??"

...ผีเหรอ...ไม่ใช่สักหน่อย...
แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้แย้งอีกฝ่ายไป เขารอดูว่าหญิงสาวจะทำอะไรต่อ

กล่าวด้วยความตื่นเต้นและดีใจ แล้วจึงยันขาสั่นๆ ลุกขึ้นมองสำรวจรอบๆ
เห็นเศษอาหาร จานแตกและพ่อแม่ไก่ยังคงบินว่อนและร้องเสียงดังไม่ยอมหยุด
อีกทั้งยังมี 'ผีฝ่ายดี' คอยระแวดระวังให้อยู่ ก็ทำให้เธอละทิ้งความกลัวก่อนหน้าไปอย่างง่ายดาย
เด็กสาวยกนิ้วชี้จรดริมฝีปาก ทำเสียงจุ๊เบาๆ แล้วกล่าวกับไก่ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"จุ๊ จุ๊ ใจเย็นๆ นะ แม่ไก่ มีผีดีมาช่วยแล้ว"

เธอก้าวขาข้ามเศษจานแตกไปอย่างที่ทำให้ใจคนมองอดหวาดเสียว กลัวว่าจะเกิดแผลไม่ได้
สองแขนค่อยๆ โบกต้อนพ่อแม่ไก่ไปด้านหลังครัว ออกไปทางประตูที่เปิดอ้าทิ้งไว้สู่เล้าไก่

"อ่ะ ทุกตัวค่อยๆ ออกไปทางหลังบ้านนะคะ น่านแหละ แบบนั้น ขอบคุณจ้า!"


ปรบมือให้รางวัลพ่อแม่ไก่ครบหนึ่งร้อยครั้งแล้วจึงหันกลับมา
เห็นอีกหนึ่งตัวตนที่ยังคงยืนอยู่ในห้องครัวก็พลันนึกขึ้นได้ว่าติดบุญคุณ
เข้าไปหยิบเอาอาหารกลางวันของตนเองที่คุณแม่ทำไว้ให้แต่เช้า ในตู้เย็นออกมา

"อันเนอเป็นเด็กดี พี่ผีมีบุญคุณ อันเนอต้องตอบแทน ช่วยรับไว้ด้วยนะคะ!"


"ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับอันเนอ แต่พี่ไม่ใช่ผีหรอก พี่ชื่อมอร์เฟียส เป็นชาวสวนคนใหม่น่ะ"
เขายื่นมือไปรับซุปนั้นมาจากอีกฝ่ายก่อนจะจัดการกินมันอย่างรวดเร็วเพราะกำลังหิวอยู่ ก่อนจะยิ้มกว้างให้
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่า"


"เอ้อ...จริงสิครับ อันเนอช่วยเซ็นนี่ให้ผมหน่อยได้ไหม"
หลังจากท้องอิ่ม สมองก็เริ่มแล่น มอร์เฟียสถึงคิดออกว่าจริงๆมาที่นี่ทำไม
ชายหนุ่มยื่นสมุดสีเหลืองไปให้อีกฝ่าย
"ของคุณลุงแพซตันน่ะ"