$ ซื้อแกะและอาหารแกะ

"เฮ้ย อย่าจิ้มพี่ ที่มันเขียวๆเดี๋ยวม่วงเลยนะ"


อีกฝ่ายไม่พูดเปล่า ยังเอามือมาปัดอีกด้วย
การกระทำนั้นทำให้เขานิ่งไปพอสมควรเลย

"อ้าว อยู่ไหนวะ.."

เสียงพึมพำในระยะใกล้ทำให้เขาได้ยินชัดเจน
รัสเซลจึงเงยหน้ามองอีกฝ่าย และสบตาด้วยความมึนงง
แนชเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างอยู่เลย

"โทษนะพี่"
"ว หวา!"

เป็นครั้งแรกที่เขาถูกอุ้มจนตัวลอย แถมคนที่อุ้มยังเป็นเด็กผู้ชายที่อายุน้อยกว่าอีก
ใบหน้าเล็กขึ้นสีด้วยความอาย เขารู้สึกตกใจ ประหลาดใจและสับสน
มันปนกันยุ่งไปหมด พอรู้ตัวอีกทีก็ถูกหย่อนให้นั่งอยู่นอกคอกรั้วแล้ว
ซ้ำยังถูกฝากให้อุ้มแกะตัวเล็กอีกต่างหาก

"ฝากอุ้มหน่อยแปปนึง เดี๋ยวผมมา"

รัสเซลรับแกะตัวเล็กมาอุ้มไว้บนตัก เขาไม่แน่ใจนัก
แต่อาจจะเป็น 'ดอลลี่' ที่เคยพบกันตอนครั้งแรกที่มาหาแนชก็ได้
เขามองขนที่ดูนุ่มนิ่ม แต่กลับยุ่งเหยิงให้สัมผัสต่างจากขนแมวหรือสุนัขด้วยความสนใจ
มือเล็กค่อยๆลูบเบาๆ ให้เส้นขนไล่ผ่านผิวนิ้วอย่างอารมณ์ดี

นุ่มจังเลย..

รัสเซลอมยิ้มอยู่คนเดียว โดยไม่ได้สังเกตว่าแนชหายไปจากตรงนั้นเมื่อไหร่
แต่รู้ตัวอีกที อีกฝ่ายก็กลับมานั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
นิ้วเรียวบรรจงลูบยาลงตามรอยพกช้ำบนเข่าของเขา หากมองเฉยๆก็ไม่ได้รู้สึกว่ารุนแรงอะไร
แต่มันสำหรับรัสเซลแล้ว เหมือนถูกกดนิ้วลงบนรอยย้ำๆ

เขาเผลอกอดเจ้าแกะหลวมๆแล้วยกขึ้นมาในระดับอก
คิ้วขมวดแน่นเพื่อสะกดไม่ให้ตัวเองขยับหนี

"นิดนึงนะพี่ นี่ยาเจ้ผมเอง หายเร็วชัว"

พอเห็นอีกคนอารมณ์ดี เขาก็โล่งใจเหมือนกัน
อย่างน้อย เขาก็ไม่ได้เป็นภาระมากอะไรใช่ไหม..?
รัสเซลเริ่มรู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองเริ่มดิ่งลงอีกครั้ง
จนเผลอใจ ลอยคิดมากว่าจะถูกตำหนิเรื่องเมื่อครู่

ทั้งที่อายุมากกว่าแท้ๆ แต่กลับพึ่งพาไม่ได้เลย
ผมนี่มันเป็นภาระคนอื่นจริงๆ..