| ✩ Town Square ✩ |
Jun 25, 2017 13:14:58 GMT 7
Post by Huckleberry Farm on Jun 25, 2017 13:14:58 GMT 7
| จัตุรัสกลางเมือง |
สถานที่ที่มีผู้คนสัญจรไปมาตลอดวัน เพื่อนั่งเล่นพูดคุยหรือทักทายกัน
นอกจากนั้นยังเป็นสถานที่ที่เอาไว้จัด งานเทศกาล หรืองานรื่นเริงสังสรรค์ เนื่องในโอกาสพิเศษต่างๆ
.
.
| ตรวจสอบงานเทศกาลและงานเฉลิมฉลอง |
ยังไม่มีงานเทศกาล
.
.
.
| พื้นที่ชุมนุม |
บริเวณพื้นที่ชุมนุมแปลกไปกว่าทุกวัน บรรยากาศความเป็นทางการถูกปกคลุมทั่วบริเวณ
มุมหนึ่งของจตุรัสถูกจัดตั้งเป็นเวทียกพื้นขนาดเล็ก
มีโพเดี้ยมไม้เรียบๆ แกะสลักตราการปกครองท้องถิ่นของนายกเทศมนตรีโจเซตต์ตั้งอยู่ตรงกลาง
ถูกประดับด้วยดอกไม้ตกแต่งอย่างหรูหราที่เห็นครั้งแรกต้องสรุปด้วยคำว่า…. "ไม่จำเป็น"
เครื่องขยายเสียงขนาดพกพาถูกติดตั้งโดยกลุ่มพนักงานในชุดหมีแปลกหน้าราวๆ 2-3 คน วิ่งวุ่นไปรอบๆ
จนกระทั่งเวลานัดหมายมาถึง กลางลางชุมนุมเริ่มคราคร่ำไปด้วยชาวหมู่บ้านเดอะ ลิตเติ้ลไอวี่วู้ดกว่าเกือบร้อย
ต่างแต่งตัวในชุดสุภาพทางการ มาเข้าร่วมการประชุมครั้งนี้
พวกเขาให้ความสำคัญกับการพัฒนาหมู่บ้านอย่างเต็มที่ เห็นได้จากจำนวนผู้เข้าร่วมการประชุม
มิสเตอร์ฮัคเคิลเบอร์รี่ยืนอยู่มุมด้านขวาของเวทีด้วยกันกับมาเวอริคลูกชายของตน
ไซม่อน แอมเบอร์ และแนชที่ดูทางการกว่าปกติก็ตามมาสมทบด้วย
ชายชราหน้าตาเคร่งเครียดถมึงทึงเล่นเอาบรรยากาศรอบๆ อึดอัดไปหมด
แต่ก็ถูกบรรเทาให้ลดน้อยลงเพราะการมาถึงของคุณพ่อคาร์เตอร์
ชายวัยกลางคนในชุดบาทหลวงสีเข้มส่งรอยยิ้มทักทายให้กับชาวบ้าน
ด้านเอลเลียส อเดเลดต์ รวมถึงนายและนางเวลส์ เมื่อมาถึงก็โค้งตัวตัวทักทายชาวบ้านอย่างสุภาพ
พวกเขาเข้าไปทักทายและให้กำลังใจคุณลุงแพซตันด้วยท่าทีเคร่งขรึมแสดงความเห็นใจ
ก่อนจะหันกลับไปยืนรอการประชุมอย่างสงบอยู่อีกมุมหนึ่งของจตุรัส
ถ้าหากสังเกตดีๆ จะเห็นดอม ชาวประมงที่มักจะปลีกวิเวกอยู่เสมอมาร่วมการประชุมครั้งนี้ด้วย
เสียงจอแจดังขึ้นอีกครั้งเมื่อกลุ่มเด็กๆ อย่างอันเนอมาถึง ตามด้วยครอบครัวเบรนสตอร์ม
และกลายเป็นความคึกคักเมื่ออาเจนธ่าและน้องชายอย่างเอเจเข้ามาร่วมวง
ต่างจากคุณหญิงดาห์เลียที่เลือกจะยืนหลบมุมอยู่ใต้ต้นไม้พร้อมกับชายหนุ่มหน้าเคร่งที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง
ราวกับคอยระแวดระวังให้เจ้าหล่อน
ช่วงเวลาพบปะของสมาชิกหมู่บ้านเกิดขึ้นเพียงสั้นๆ
ก็ถูกขัดด้วยเสียงหวีดแหลมของไมโครโฟนที่ตั้งเด่นเป็นสง่าบนโพเดี้ยม
พร้อมกับการปรากฏตัวของนายกเทศมนตรี โจเซตต์ วาเลนเซีย
ชุดสูทผ้าเนื้อดีทำให้ชายสูงวัยดูแตกต่างจากชาวบ้านไปลิบลับ
ตามด้วยโจเอล-ดีนที่วันนี้เด็กหนุ่มถูกสั่งให้สลัดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ทิ้ง
กลายเป็นชุดสูทสีเลือดหมูสีตัดกับเส้นผมสีชมพูที่ถูกเซตจนเรียบแปล้
ยืนหน้าไม่รับแขกเยื้องอยู่ด้านหลังของลุงตัวเอง
“อะแฮ่ม… สวัสดีชาวหมู่บ้านเดอะ ลิตเติ้ล ไอวี่วู้ดที่รักทั้งหลาย
ขอบคุณที่พร้อมใจกันมาร่วมการประชุมในวันนี้”
ทิ้งความเงียบงันไว้หนึ่งช่วงเพื่อเสียงปรบมือประปรายจากชาวบ้านบางคนเท่านั้น แปะๆ ก่อนจะพูดต่อ
“ก่อนอื่น ผมขอกล่าวยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ของหมู่บ้านแทนชาวบ้านทุกท่าน
ขอบคุณที่เข้าร่วมเป็นส่วนนึงของเดอะ ลิตเติ้ล ไอวี่วู๊ด”
เขากล่าวตามองสมาชิกใหม่ทุกคน
“อย่างที่เราทราบกันดี กว่าร้อยละ 90 ของประชากรในหมู่บ้านเราส่วนใหญ่ทำไร่ทำสวนกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่า
มีหลายคนที่อยากหันไปทำอย่างอื่นแต่ก็ถูกจำกัดไว้ด้วยความเคยชิน ดำเนินชีวิตในรูปแบบเดิมๆ...
วันนี้จึงเป็นโอกาสดีที่ผมจะมาเสนอแนวทางการพัฒนาหมู่บ้านของเรา”
ผายมือไปทางป้ายผ้าอันใหญ่ที่ถูกซ่อนอยู่ใต้ช่อดอกไม้ประดับ คลี่ตัวลงมาพร้อมตัวหนังสือที่อ่านจับใจความได้ว่า
‘โครงการแหล่งแร่’ เสียงปรบมือจากหน้าม้าที่จ้างมาดังกระหึ่ม
“โครงการนี้จะช่วยเพิ่มรายได้ให้แก่พวกเราทุกคน! ไปสู่การเปลี่ยนแปลงเพื่อความเจริญก้าวหน้าของหมู่บ้านเรา
ชาวเดอะ ลิตเติ้ล ไอวี่วู้ดจะไม่ถูกเรียกว่าเป็นพวกล้าหลังอีกต่อไป!”
เสียงเฮจากหน้าม้าดังตามมา พวกชาวบ้านหลายคนก็ส่งเสียงเออออคล้อยตามกันไป
แต่ก็มีชาวบ้านบางส่วนที่หันมองหน้ากันไปมาอย่างไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
ท่ามกลางบรรยากาศที่ทุกคนกำลังปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียด
มีชาวบ้านหลายคนที่รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลแต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะแย้งอะไรขึ้นมา
มีเพียงเสียงซุบซิบพูดคุยกันเบาๆ เท่านั้น
“คำพูดสวยหรูแบบนั้นน่ะ ใครๆ ก็พูดได้ แต่จะทำได้มันยากนะคุณ
เหมืองแร่อะไรนั่นนะ พวกเราก็ไม่เคยทำกันหรอกนะ”
เสียงห้าวๆ ดังแทรกขึ้นมาจนเสียงรอบข้างพลันเงียบกริบ ชาวบ้านต่างพากันหันไปหาต้นตอของเสียง
ก่อนจะพบว่าเป็นของดอม ชายชาวประมง หนึ่งในคนเก่าแก่ของหมู่บ้าน พอมีคนเปิดก็เริ่มมีคนตาม
เสียงของชาวบ้านที่ไม่เห็นด้วยเริ่มดังขึ้นมาทีละคนสองคน
“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลยครับ คนเราแม้ไม่เคยทำก็ฝึกฝนกันได้
อย่างที่บอกว่าเราก็ควรลองอะไรใหม่ๆ ไม่ใช่ยึดติดอยู่แต่สิ่งเดิมๆ ตลอดชีวิต”
แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อคนบนเวทีเลยแม้แต่น้อย นายกโจเซตต์ขยับรอยยิ้มกว้าง
สายตาที่มองไปยังชาวบ้านราวกับมองลูกไก่ในกำมือ ก่อนจะเริ่มกล่าวคำพูดของตนเองต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน
“ด้วยพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์ของพวกเราทำให้มีนายหน้าสนใจติดต่อเข้ามาทำเหมือง การลงทุนครั้งนี้ถือเป็นการสร้างงาน
เพิ่มช่องทางขยายกิจการ และช่วยกระจายรายได้ให้แก่ชาวบ้านทุกคน แค่นั้นยังไม่พอ
รายได้ส่วนกลางผมจะนำมาทำเป็นกองทุนหมู่บ้านเพื่อพัฒนาระบบสาธารณูปโภค ไม่ว่าจะเป็นการขยายโรงพยาบาล
เปลี่ยนหมู่บ้านเราให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว ลดปัญหาความไม่ปลอดภัยในชีวิตและสิ่งแวดล้อม เงินไหลมาเทมาแก่ทุกๆ ท่าน
และแน่นอนว่าการสร้างครั้งนี้จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากทุกๆ ท่าน เพราะนี่คือหมู่บ้านของเรา”
“แน่นอนว่ามีคนที่ไม่เห็นด้วย และได้ยื่นเรื่องคัดค้านโครงการนี้นะครับ แต่กระผมนั้นต้องขอแสดงความเสียใจด้วย
เนื่องจากรายชื่อที่ได้รวบรวมมานั้น มีไม่ถึง 3 ใน 5 ของชาวลิตเติ้ล ไอวี่วู้ดทั้งหมด คำร้องจึงได้ตกไป”
สายตาเหลือบมองไปที่แพซตันแว๊บหนึ่ง แล้วหันกลับมากวาดสายตามองชาวบ้าน
“ดังนั้น โครงการแหล่งแร่ของเรา จะดำเนินการต่อไป ภายในฤดูร้อนปีหน้า
หมู่บ้านลิตเติ้ล ไอวี่วู้ดจะกลายเป็นศูนย์กลางอุตสาหกรรมแห่งใหม่ ขอบคุณ”
โจเซตต์ฉีกยิ้มปิดท้าย ก่อนจะก้าวลงจากเวที แล้วเดินออกไปจากบริเวณจตุรัสทันที
พร้อมผู้คุ้มกันความปลอดภัยให้กับนายกอีกจำนวนหนึ่ง
