♚ สวนหน้าบ้านท่านนายก [โจเอล - ไม่สบาย]

คำถามงี่เง่าที่หลุดออกมาจากคนตรงหน้าทำโจเอล กรอกตา ถอนหายใจพรืดด้วยความเหนื่อยหน่าย
ให้ตายดิ อุตส่าห์เปลี่ยนแล้วพ่อคุณยังวกกลับมาที่เดิมจนได้

"เปล่า ไม่ใช่เรื่องชื่อเล่น แค่ไม่ชอบคำที่น้าเรียกเท่านั้นละ"
รับสมุดมาเปิดดูด้านในที่ยังว่างเปล่า มีเพียงลายตีนเขี่ยของเจ้าแนชปรากฏอยู่เท่านั้น ตั้งท่าจะลงมือเซ็นถึงได้สำนึกว่าตัวเองไม่มีปากกาอยู่ หันไปทำตาขวางๆ ใส่อีกฝ่ายแล้วบอก
"ชิส์ รออยู่นี้แปป"
ก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งเยื้องออกไปจากสวนหน้าบ้านอยู่หลายนาที แล้วเดินกลับมือยื่้นสมุดส่งคืน

"แค่ไม่ชอบที่ถูกเรียกว่าหลานนายกก็เท่านั้น เอ้า! เอาคืนไปสิ แล้วเอานี้ไปด้วย"

ผู้เล่นได้รับ

ซอฟท์ครีมราคาถูก (+20 HP)

"แทนคำขอโทษ" ผ่อนท้ายประโยคเสียงเบาแทบกลืนเลยไปในลำคอ "กินซะจะได้ใจเย็น"
"แล้วจะไปหาใครต่อละ แนะนำให้เดินอยู่ในหมู่บ้านก่อน แล้วค่อยออกไปด้านนอกป่า เริ่มที่อันเนอ ร้านเฮนเฮ้าส์ก็ไม่เลว อยู่ถัดจากตรงนี้ไปไม่กี่หลังเอง"
จบประโยคโจเอลก็พาร่างตัวเองหายผลุบเข้าไปในพุ่มไม้ ปีนบันไดเชือกขึ้นบ้านต้นไม้อย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เขาผ่านมาที่บ้านของนายก
ซึ่งคุณลุงได้เตือนเอาไว้ตอนแรกว่าอย่าเข้ามายุ่ง น่าจะดีกว่า
ถึงแบบนั้น รัสเซลดันเห็นร่างของคนที่นอนทอดกายอยู่ในสวนพอดี
สีผมมีเอกลักษณ์ อีกทั้งยังดูจะเป็นคนที่นี่ด้วย
เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อพูดคุยกับอีกฝ่าย

"เออ..สวัสดีครับ"

"คือว่าผม กำลังตามหาคนที่ยังขาดลายเซ็นต์ในสมุดเล่มนี้ครับ"

เขาหยิบสมุดออกมา ก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย
อีกคนก็ดูใจดี คงจะช่้วยเขาได้มากเลย

"คุณช่วยดูให้หน่อยได้รึเปล่าครับ ผมไม่รุ้ว่าจะไปหาพวกเขาที่เหลือได้ที่ไหน"

"เป็นชาวสวนที่เพิ่งมาใหม่ละสิท่า"
"งืมมม รอสักแปปนะ ขอตัวไปหยิบปากกาก่อนน่ะ"

ดูเหมือนเขาจะมาถูกบ้านแล้ว
ผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนที่เขาขาดลายเซ้นต์ไปเหมือนกัน!
รัสเซลรู้สึกมีความสุขเมื่อกำลังจะได้ลายเซ็นต์เพื่มมาอีกหนึ่ง

"อ่อ... นายนะ พ่อคนที่ฉันไม่รู้จักชื่อ" "ชอบอะไรหวานๆ ไหมละ?"

จะว่าไป ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นะ

"ผมรัสเซล ลีครับ เออ..เรื่องของหวาน ผมก็พอทานได้ครับ"

เขาไม่ได้รู้สึกกับของหวานเป็นพิเศษ
เพราะกินมากๆมันก็เลี่ยนทุกที
แต่บางครั้งมันก็อยากกินขึ้นมาบ่อยๆ เขาจึงไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายไปยังไง

"เมื่อกี้นายว่าชื่อออะไรนะ ฉันชื่อโจเอล-ดีน เรียกโจเอลเฉยๆ ก็ได้"

อีกฝ่ายกลับมาพร้อมกับซอฟท์ครีม และคืนสมุดให้เขา
รัสเซลคงดีใจกว่านี้ ถ้าหากถูกจดจำชื่อได้
พอโดนถามชื่ออีกรอบ เขาก็ทำหน้าไม่พอใจนัก

"ผมรัสเซล ลี ครับ โจเอล"

"ยังขาดลายเซ็นอีกเยอะเหมือนกันนะ ลองไปบ้านเจ้าแนช
ที่ร้านคาวแอนด์ชีพดูสิ อากาศดีๆ แบบนี้มันน่าจะกำลังนอนทับแกะอยู่ละ"
"อ่ะ.. ให้! มันใกล้จะหมดอายุแล้ว แต่ก็ยังไม่หมดอายุหรอกนะ กินๆ ไปเถอะ"

เขารับซอฟท์ครีมมาถือด้วยความมึนงง
ในใจก็รู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายที่ให้คำแนะนำแก่เขา

"ขอบคุณครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

รัสเซลโค้งให้โจเอล ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ โรเซ่ แบล็คเคอร์ เป็นชาวสวนคนใหม่ "
เสียงนึงดังรบกวนให้คนที่งีบมาตลอดค่อยปรือตาขึ้นมองใครสักคนที่ส่งเสียงเรียก โจเอลดันแว่นตากันแดดลงด้วยความเคยชิน แสงอาทิตย์ส่องสว่างทำให้ภาพเบื้องหน้ากลายเป็นเงาดำเลือนจนมองไม่เห็นเป็นรูปร่าง
"หือ..."
"พอดีดิฉันตามหาคนที่มีชื่อในสมุดเล่มนี้อะค่ะ ไม่ทราบว่ามีชื่อคุณไหมคะ"
ห๊ะ? เพราะยังง่วงเกินกว่าจะเรียบเรียงความคิดทั้งหมด สิ่งที่ทำได้คือการยันตัวขึ้นนั่งแบบงงๆ ยีตาอึนๆ แล้วพูด
"อะไรนะ? สมุดอะไรเหรอครับ"

"แล้วคุณมีลายเซ็นในนี้รึเปล่าคะ.." 
มองท่ายึกยักของอีกฝ่ายแล้วชักขัดใจ แม่คุณที่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านนอกร่มไม้ไม่ขยับเข้ามาใกล้สักที 
กวักไม้กวักมือแล้วยังยืนเฉย จะให้เขาลุกขึ้นเดินไปหาก็ขี้เกียจชะมัด 

"ก็เอามาให้ผมดูสิครับ อยู่ตั้งตรงนั้นแล้วผมจะรู้ได้ไงว่าในสมุดมีชื่อผมหรือเปล่า"