✙ ห้องตรวจ

คุณแอมเบอร์ใช้ผ้าเช็ดหน้า ลูบบนใบหน้าของเขา
คล้ายต้องการลบคราบน้ำตานั่นออกไป
พร้อมกับมอบรอยยิ้มที่สามารถผ่อนคลายความตึงเครียดลงได้

"อ่ะ หล่อเหมือนเดิมแล้วเนอะ"
"ตอนนี้ก็กลับไปพักผ่อนเถอะ อย่าหักโหมทำอะไรมากนะคะ เข้าใจนะ"

เมื่อพูดจบ คุณแอมเบอร์ก็กลับไปทำงานโดยที่คุณไซม่อนได้ออกมาส่งที่หน้าคลินิก
เขามองหน้าอีกฝ่ายครู่หนึ่ง เพราะไม่รู้ว่าควรตอบสนองยังไง
บางทีรัสเซลก็รู้สึกเสียมารยาทที่เกร็งเกินไป ยามอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย

"กลับดีๆ.. ทำตัวดีๆ จะได้หายไวๆ"

คำพูดที่เน้นย้ำๆหลายคำ ชวนให้รู้สึกถึงความใส่ใจบางอย่าง
อาจเป็นเขาที่คิดไปเอง แต่คงจะสรุปได้ว่า อีกฝ่ายคงหวังดีกับเขาจริง

"ขอตัวก่อนนะครับ" เขาโค้งให้อีกฝ่ายหนึ่งครั้ง "ราตรีสวัสดิ์ครับ"

เมื่อกล่าวลาเสร็จ ร่างเล็กจึงค่อยๆเดินห่างออกไป ตามเส้นทางซึ่งตรงกลับบ้านของตนเอง

 

ร่างเล็กของคุณหมอคนสวยขยับเข้าชิดเตียงที่รัสเซลนอนอยู่
ตรวจวัดสัญญาณชีพของคนป่วย พบว่าความดันโลหิตต่ำ
คุณหมอสาวหันไปจัดท่าทางการนอนของคนไข้ให้อยู่ในท่าที่เหมาะสม
ปลดเสื้อผ้าให้หลวมที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะลงมือตบเบาๆ ที่ไหล่ของรัสเซล

"รัสเซลคะ รัสเซล!" น้ำเสียงหวานเรียกดังกว่าปกติ 
มองปฏิกิริยาตอบรับของคนตัวเล็กที่นิ่วหน้าเมื่อถูกรบกวน เธอก็เบาใจ
แอมเบอร์ผละออกจากเตียงไปที่ประตูห้องตรวจ เปิดออกเพื่อพูดคุยกับไอเด็น

"อาการของรัสเซลดีขึ้นแล้วค่ะ ไม่มีอะไรน่ากังวลแล้ว
ฉันตรวจร่างกายเขาแล้ว มีแค่แผลเดิมที่เข่า ที่บอกว่าตกจากรั้วมาน่ะค่ะ
ส่วนตอนนี้เขาแค่เป็นลมไปเท่านั้น ให้พักสักหน่อยเดี๋ยวก็ฟื้นแล้วล่ะค่ะ
ไอเด็นกลับได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันดูแลต่อเอง เดี๋ยวสักพักเขาก็ฟื้นแล้วค่ะ"

"ครับ...ขอบคุณมากครับ" ใจจริงเขาอยากอยู่ให้เห็นกับตา แต่เพราะสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นในป่าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกร้อนใจเกินจะติดอยู่ที่นี่ได้นาน "ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปจัดการธุระก่อนนะครับ" เขาว่าแล้วโค้งศีรษะให้แอมเบอร์อีกครั้ง แล้วรีบเดินออกจากคลินิกไป
คุณหมอสาวเดินกลับเข้าไปภายในห้องตรวจอีกครั้งก็พบว่ารัสเซลฟื้นขึ้นมาแล้ว

"อ้าว รัสเซลดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ แค่เป็นลมน่ะ ไม่ได้อันตรายร้ายแรงอะไร
คราวหลังก็อย่าโหมทำงานหนักละกันค่ะ พักผ่อนให้เพียงพอด้วย
เดี๋ยวหมอจะตรวจคนไข้คนอื่นต่อเนาะ รัสเซลกลับบ้านได้เลยนะคะ"

---

ผู้เล่น รัสเซล ฟื้นจากการหมดสติชั่วคราว
สามารถทำกิจกรรมต่างๆ ได้ตามปกติ

To Simon @ห้องตรวจ

รัสเซลสวมเสื้อผ้าตามปกติของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆเข้ามาที่คลินิก
คุณหมอไซม่อนไม่ได้นัดเวลาเอาไว้ เขาเลยไม่รู้ว่าควรเข้าไปตอนไหน
แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครรออยู่ด้านนอก
เขาจึงคิดว่าในห้องตรวจน่าจะว่างแล้ว รัสเซลจึงค่อยๆเปิดประตูห้องตรวจ

"ขออนุญาติครับ.."

เมื่อได้ยินคำอนุญาติ เขาจึงเดินเข้าไปด้านใน
รัสเซลนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับอีกฝ่าย รู้สึกประหม่าอยู่เหมือนกัน เมื่อต้องอยู่ตามลำพังแบบนี้
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขารู้สึกอึดอัดกับอีกฝ่าย

"มันสังเกตเห็นได้ชัดเลยล่ะครับ.. จากที่ผมจิตตกบ่อยๆ มันทำให้ลดน้อยลง บางวันผมไม่คิดเรื่องติดลบเลยด้วยซ้ำ"

รัสเซลเอ่ยตอบเสียงเรียบ สีหน้าไม่ได้บ่งบอกความรุ้สึกใดเป็นพิเศษ เพียงแต่ดวงตายังมีความลำบากใจอยู่บ้าง

"แต่เมื่อวานเกิดเรื่องขึ้นโดยมีผมเป็นต้นเหตุ มันเหมือนระเบิดครับ ผมรู้สึกเหมือนถูกกดดันยิ่งกว่าครั้งไหน ถึงอย่างนั่น พอได้พูดสิ่งที่คิด และมีคนคอยให้กำลังใจ ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันกลายเป็นเส้นตรงแล้วครับ"

มันราบเรียบ เขาเหมือนคนที่บวชไปแล้วด้วยซ้ำ

พอพูดประโยคนั่นเสร็จเขาก็ยิ้มขำอย่างเขินๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าใช้คำพูดที่ดูไม่เป็นตัวเองเลย

ระหว่างที่อีกฝ่ายจดบันทึก เขาแค่ชำเลืองมองอย่างกล้าๆกลัวๆเท่านั้น
ทำไมบรรยากาศรอบตัวมันถึงได้อึดอัดนักนะ รัสเซลพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ตนเองรู้สึกดี

"หมายถึง... คุณหมอหมายถึงเรื่องอาการของผมรึเปล่าครับ?"

เขาเอ่ยถามอย่างมั่นใจนัก เพราะเรื่องที่อีกฝ่ายถาม มันคือสิ่งที่อยากเล่า
ซึ่งเขาไม่แน่ใจว่าควรพูดอะไรออกไป อาจหมายถึงสิ่งที่ประทับใจ?
หรือว่าหมายถึงสิ่งที่ทำให้เขาอยากพูดให้คนฟัง?
หรือจะหมายถึงเรื่องเกี่ยวกับอาการความรู้สึก
รัสเซลตีความคำพูดนั้นออกไปหลากหลายจนหัวหมุนไปหมด

เมื่อได้ยินประโยคนั้น เขาก็นิ่งไปทันที
สิ่งที่อยากจะพูดงั้นเหรอ.. มันเป็นส่วนหนึ่งของการรักษา
และเขาควรจะร่วมมือกับอีกฝ่าย...

มือของเขาวางลงที่ตักอีกครั้ง นิ้วมือเริ่มแตะสัมผัสกัน ขณะที่กำลังคิดหาเรื่องที่อยากจะเล่า
มันคล้ายเป็นสิ่งที่เคยชินไปเสียแล้ว

"ผม..." เขาอ้าปากเปล่งเสียงออกมาเพียงหนึ่งคำก่อนจะเงียบลง
"เมื่อวาน ตอนที่เข้าไปในบาร์ ผมพยายามสงบอารมณ์ของตัวเองให้มากที่สุด
จะไม่แสดงสีหน้า ไม่พูดด้วยท่าทางโอนอ่อนหรือดูพึ่งพาไม่ได้
เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าผมรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้
แต่ดูเหมือนผมจะสะกดอารมณ์ไม่ได้เลย
เรื่องเมื่อวานเหมือนระเบิดที่หย่อนลงหลุมของผม
ผมรู้สึกเหมือนรอบตัวเหลือเพียงจักรวาลที่มืดสนิท และมีผมเพียงคนเดียวยืนอยู่ตรงนั้น
พอมีผู้คนยื่นมือเข้ามา ผมกลับปรารถนาที่จะปัดออกไป
ผมหวาดกลัว.... ผมทำผิด ผมอยากให้เขาเกลียดผม อย่างที่ผมคิดเอาไว้
แต่กลับเจอถ้อยคำอ่อนโยนและการให้กำลังใจ
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด เหมือนตัวเองเป็นของสกปรก เป็นสิ่งที่ไม่มีค่าคู่ควรจะยืนข้างพวกเขา...
จนผมอยากที่จะตายและหายไปจากตรงนั้น"


เขาทิ้งคำพูดเอาไว้เท่านั้น คล้ายจะจบแค่ตรงนั้น แต่กลับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ผมได้แค่โทษตัวเอง อย่างไม่รู้ว่าต้องทำยังไง จนสุดท้ายมันก็เหลือแต่ความสงบ
วันนี้ผมใจเย็นลงมากและพูดคุยด้วยเหตุผลได้มากกว่าเมื่อวาน
ผมจึงพูดสิ่งที่ต้องการออกไปได้
พอทำแบบนั้นแล้วมันสบายใจขึ้นมามากเลยครับ..
อย่างน้อยผมก็รู้สิ่งที่เป็นจริง และเลิกคิดไปเองเสียที"


เขาพูดทั้งหมดด้วยคำพูดเรียบๆ มีบางช่วงที่สะดุดบ้างเพราะไม่รู้จะใช้คำพูดอธิบายออกมายังไง

แต่พอพูดจนจบเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ ราวกลับกำลังหัวเราะให้ตัวเอง

"หน้าผมเหมือนคนที่อยากจะฆ่าใครรึเปล่าครับ?"

รัสเซลถามด้วยคำพูดคล้ายติดตลก แต่ประกายในแววตากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

ประโยคสุดท้าย เขาตั้งใจจะแแค่ทำให้บรรยากาศดีขึ้น
แต่ดูเหมือนมันจะไม่คลายความอึดอัดเลยสักนิด
รัสเซลจึงหุบยิ้มและตั้งใจที่จะพูดอย่างจริงจังบ้าง

"เรื่องสุดท้ายผมแค่สงสัยน่ะ เพราะผมเข้าไปในป่าพร้อมมีด
บางทีกะตุ่ยอาจจะคิดว่าผมต้องการที่จะฆ่าเขา
ผมเลยอยากถามคุณว่าผมดูเหมือนคนที่จะทำแบบนั้นจริงๆเหรอ?"

ประโยคอื่นที่อีกฝ่ายกล่าวออกมาก่อนหน้านี้
เขาเพียงแค่รับฟัง โดยไม่ได้เอ่ยขัดอะไร
และเมื่อต้องพูดถึงประเด็นนั้น รัสเซลก็เงียบไปสักพักใหญ่

"ใช่ว่าผมไม่รู้ แต่ถ้าเป็นคุณหมอ คุณหมอจะทำยังไงเหรอครับ?"

มือเล็กกุมที่ศีรษะ กดนิ้วนวดที่ขมับ แล้วจึงเอ่ยต่อ

"ผมรู้ว่าพวกเขาหวังดี ผมไม่อยากคิดว่าตัวเองจะถูกเกลียด
แต่ถ้ามันมีคำพูดบางอย่างที่อยู่ในหัว ในใจที่ย้ำคุณซ้ำๆ
บอกว่าเรามันแย่ อย่าให้พวกเขามายุ่งกับเรา
ผมอยากเอาชนะมัน แต่ทำไมไม่รู้ ผมทำมันไม่ได้"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก แต่สายตาไม่ได้มองไปยังคู่สนทนา
ราวกลับเป็นการพูดใส่ตัวเองมากกว่า

"แต่ผมรู้ว่ามันทำให้คนรอบข้างเขารู้สึกแย่ ตอนนี้ผมตัดสินใจแล้วว่า
ต่อให้ผมคิดยังไง หรือเป็นยังไง ผมจะไม่แสดงมันออกมาอีกแล้ว"

ดวงตาของเขากลอกไปซ้ายไปขวาสลับกันก่อนจะหยุดที่คู่สนทนา
พร้อมกับส่งยิ้มจางๆให้