ห้องรับรองโรงแรมโรสแมรี่

ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในโรงแรม เขากวาดตาไปมองรอบๆก่อนที่สายตานั้นจะหยุดตรงหญิงสาวคนหนึ่งที่นอนอยู่บนโซฟา
...น่าจะคนนี้...มอร์เฟียสเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย เขาเว้นระยะห่างเล็กน้อยก่อนจะลองถามดูพร้อมกับแนะนำตัว
"สวัสดีครับ...คุณใช่คุณดาห์เลียรึเปล่า
ผมมอร์เฟียส เป็นชาวสวนคนใหม่ครับ"

"ฉันคือดาห์เลียค่ะ คุณมีธุระอะไรกับฉันหรือคะ?"

"ผมอยากให้คุณดาห์เลียช่วยเซ็นนี่ให้หน่อยน่ะครับ ของคุณลุงแพซตันเขา"
ชายหนุ่มว่าพลางหยิบสมุดสีเหลืองที่ใช้เก็บลายเซ็นมายื่นให้อีกฝ่าย พร้อามกับปากกา
คราวนี้เขาไม่ลืมที่จะยื่นปากกาเผื่อไปให้ด้วย...
เพราะจากประสบการณ์ที่เจอมา บางคนก็ไม่ได้พกปากกาติดตัว จะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาอีกรอบ

"นี่จ้ะ"

เขารับปากกากับสมุดคืนมาจากอีกฝ่าย แล้วก้มลงดูอีกลายเซ็นนึงที่เหลืออยู่
"ไม่ทราบว่าคุณอเดเลดต์อยู่ที่ไหนเหรอครับ คุณพอจะบอกได้ไหม"
เขาเหลือแค่อีกคนเดียวก็จะครบแล้วล่ะ แต่ปัญหาคือเขาไม่รู้ว่าคนนี้อยู่ที่ไหนน่ะสิ

"น่าจะอยู่แถวห้องสมุดล่ะมั้งคะ ลองไปหาดูสิ"

"ขอบคุณนะครับ...งั้นผมไปหาเขาก่อนนะครับ ไว้พบกันใหม่"
มอร์เฟียสยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะขอตัวออกมาจากโรงแรม

ร่างสูงโปร่งผลักประตูเข้ามาด้านใน ห้องแสงสีส้มสลัวๆทำให้บรรยากาศน่านอนมากสำหรับเขา
แต่เพราะบาร์ปิดและเขายังไม่ได้กินข้าวเย็น จึงขอนายแม่อุ่นข้าวมานั่งกินที่นี้ก่อน
แนชวางถาดสเต็กซี่โครงหมูเยอรมันลงบนโต๊ะใกล้ตัว
ก่อนหย่อนสะโพกลงนั่งเขาก็เหลือบเห็นร่างเล็กๆของรัสเซล

"อ้าวพี่รัส? ยังไม่กลับเหรอครับ"

แนชเลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะคลี่ยิ้มให้แล้วกวักมือเรียก

"มาๆ มานั่งเป็นเพื่อนผมม่ะถ้ายังไม่ง่วง"

"แนชครับ พี่มีของจะให้ อยากได้รึเปล่าครับ?"

มือที่กำลังหั่นสเต็กเข้าปากชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยังยกขึ้นยัดเข้าปาก
เขาพยักหน้างึกงักให้คนตรงหน้าพลางเคี้ยวๆสเต็กแล้วกลืนอย่างรวดเร็ว

"หืมม พี่รัสจะให้อะไรอ่ะ"

แนชฉีกยิ้มหวานแล้วแบมือรอ

"แนชเคยบอกว่าอยากได้ของกิน ผมก็เลยเอานี่มาให้"

นัยน์ตาคมมองตามทาร์ตผลไม้สีสวยที่อีกฝ่ายเอามาวางบนโต๊ะ
เขาได้กลิ่นผลไม้ลอยมาแตะจมูกเลยทีเดียว

"โหยย น่ากินมาก.." มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้าง
ก่อนจะรับม้วนกระดาษจากมืออีกฝ่ายมาถือไว้ "แล้วนี่อะไรอ่ะพี่..."

"สุขสันต์วันเกิดนะครับแนช"

"ขอบคุณครับบบบ"

เขาลากเสียงยาวๆ แล้วส่งยิ้มหวานๆ โชว์ลักยิ้มสองข้างกับฟันขาวสวยให้รัสเซล
ก่อนค่อยๆคลี่เปิดของขวัญที่อีกฝ่ายให้มา

"เฮ้ยย.. รูปผมใช่ป่ะเนี่ย"

แนชทำตาโตเมื่อเห็นรูปวาดการ์ตูนของตัวเขาเอง
น้ำเสียงแสดงความแปลกใจและตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
เอ๊าา ก็ไม่เคยมีใครวาดรูปให้แบบนี้นี่หว่า จะไม่ให้แปลกใจได้ไง

"โคตรเจ๋งเลยพี่รัส  แต้งกิ้วมากนะครับ" เขาชื่นชมรูปในมืออีกแปปนึงก่อนม้วนเก็บ
"โดยเฉพาะทาร์ตเนี่ย ต้องอร่อยแน่ๆเลยอ่ะ"

..แต่ก็อย่างว่า คนอย่างแนช อะไรจะมีค่าเท่าของกิน...

ชมเสร็จก็หยิบซ้อมจิ้มทาร์ตแล้วเอาเข้าปากทันที
ก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวเล็กตรงหน้าอีกครั้ง

"อ่ะ พี่รัสจะกินด้วยป่ะ" ดูเหมือนมีน้ำใจเต็มล้นถ้าไม่มีประโยคถัดไป

"แต่ดึกแล้ว อย่าเลยๆ เดี๋ยวพี่ปวดท้อง"

...ปฎิเสธให้แทนเสร็จสรรพ พร้อมทิ้งท้ายด้วยเหตุผลจากความเป็นห่วงที่ดูดีมาก