โรงรถหลังบ้านนายช่าง

To. Alan

อิกกี้โบกมือลาให้คนที่เดินออกไป เตรียมหันหลังกลับไปทำงานต่อ
แต่ยังไม่ทันพลิกตัวด้วยซ้ำ อลันกลับเป็นฝ่ายย้อนกลับมาพร้อมคำถาม

"ในรายชื่อที่เหลือ ฉันควรเดินไปทางไหนต่อละ ช่วยแนะนำหน่อยได้ไหม?"

เธอจึงกลั้วหัวเราะ

เฟอะฟะผิดกับภาพลักษณ์เลยตาลุงนี่

"ถ้าเป็นตอนนี้ลองย้อนกลับไปที่บ้านลุงแพซตันดู มาเวอริคน่าจะอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
โชคดีล่ะ...ถ้าไม่มีอะไรจะถามแล้วอะนะ"

---

💝 LOVE POINT 💝


Agenta Law Blacksmith +10
(MAX For Today)

หลังแยกจากอันเนอเรียบร้อยแล้ว ฟอนก็เดินทางมาที่ร้านช่างเหล็กประจำเมือง
เป็นครั้งแรกที่เขาได้เปิดประตูเข้าไป แต่เขากลับไม่พบใครที่พอจะเป็นพี่อิกกี้ได้เลย
ชายหนุ่มถอยเท้ากลับออกมาที่ด้านนอก เกือบจะถอดใจกลับ
ระหว่างที่เปิดสมุดลายเซ็นเพื่อจิ้มนิ้วสุ่มเอาว่า จะลองไปหาใครก่อนดี (แต่ยังไงเขาก็ต้องไปถามจากคนในเมืองอยู่ดี)
เสียงไวโอลินกรีดหูก็ลอยตามลมเข้ามาสู่โสตประสาท ทำเอาเรียวนิ้วต้องหยุดชะงัก เปลี่ยนเป็นก้าวเท้าเดินไปตามต้นเสียง

เขาถึงได้พบว่าต้นตอของมันมาจากสถานที่ที่คล้ายจะเป็นโรงรถซึ่งตั้งอยู่ทางด้านหลังร้าน

ประตูเปิดออกกว้างเผยให้คนด้านนอกเห็นทัศนียภาพด้านในจนหมด
ใบหน้าฉาบความสงสัยชะโงกหน้าเข้าไปมอง ก่อนจะต้องหรุบต่ลงต่ำเพราะถูกดึงดูดสายตาด้วยอะไรบางอย่าง

บูทสั้นถูกสวมโดยข้อเท้าเล็กโผล่พ้นออกมาใต้ท้องกระบะเพียงหนึ่งคันที่จอดอยู่
การขยับเพียงเล็กๆน้อยๆถูกเชื่อมโยงกับเสียงเหล็กกระทบกันก๊องแก๊ง เดาได้ว่าคนที่อยู่ด้านใต้คงกำลังทำบางอย่างอยู่

"ขอโทษนะครับ ผมมาหาคนที่ชื่ออิกกี้"
ตัดสินใจส่งเสียงตะโกนเรียกร้องความสนใจ หวังว่าการมาของเขาจะไม่สูญเปล่านะ

ฟอนขมวดคิ้วเมื่อสิ่งที่เขาได้รับกลับมา ไม่ใช่คำตอบว่าอิกกี้อยู่ไหน หรือคนใต้ท้องรถ
แต่เป็นโปรโมชั่นคำถามแถมคำไหว้วาน ที่คนประเภทแบบเขาอาจจะมองว่าเป็นคำสั่งก็ได้กลายๆ

ฟอนกวาดตามองหาวิทยุเครื่องที่ว่า เมื่อเขาพบมันก็ก้าวเท้าไปกดปุ่มปิดให้
มองประเมินจากภายนอกก็เก่าสมกับคุณภาพเสียงดี

...อันที่จริง เขาก็รำคาญเสียงแบบนี้เหมือนกัน เพราะมันชวนให้นึกถึงบรรยากาศงานสังคมน่าคลื่นเหียนเก่าๆ

ชายหนุ่มย้อนกลับมาที่ท้ายรถกระบะ ค่อยๆย่อตัวลงนั่งยองๆข้างบูทสั้นคู่เดิม
จากเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ ทำให้เขารู้ได้ว่าคนที่กำลังคุยอยู่ด้วยเป็นผู้หญิง "ผมปิดให้แล้ว"

"คุณใช่อิกกี้รึเปล่า แล้วถ้าไม่ใช่พอจะรู้ไหมว่า เขา หรือ เธอ อยู่ที่ไหน?"

ถ้าไม่ใช่ว่าฝ่ามือดันพื้นเอาไว้ได้ทัน ฟอนก็คงหงายหลังไปแล้ว
เมื่อจู่ๆคนที่คุยจากใต้ท้องรถมาตลอดอยู่ๆก็ไถลตัวออกมา

"โอ้..."
"โอ้..."
อุทานออกไปพร้อมกันกับเสียงของอีกฝ่าย นัยน์ตาสีฟ้ามองสำรวจเปิดเผย

"ฉันนี่แหละอิกกี้ นายล่ะเป็นใคร"

อิกกี้ในมโนภาพของเขากับความเป็นจริงไม่ค่อยแตกต่างกันซักเท่าไหร่
โอเค เขาไม่ได้คิดเอาไว้ก็จริงว่าเธอจะมีสีผมแดงแรงฤทธิ์ ใบหน้าเปรอะเปื้อนคราบฝุ่น และเปิดตัวจากใต้ท้องรถกระบะ
แต่ผู้หญิงร่างเล็ก (ในสายตาเขา) คนนี้ดูกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม บวกกับท่าทางทะมัดทะแมง
ยิ่งพอมีประแจอยู่ในอุ้งมือ ก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอเหมาะเป็นคนสอนท่าไจแอ้นสวิงให้กับอันเนอดี

ฟอนเขยิบตัวถอยออกมา เพิ่มระยะห่างระหว่างเขาและอิกกี้
"สวัสดี" ส่งยิ้มทักทายตามมารยาท "ผมชื่อฟอน เป็นชาวสวนคนใหม่ที่พึ่งย้ายมาอยู่ในไร่ลุงแพซตัน
อ้อ แล้วลุงเขาก็ฝากให้ผมมาเอาลายเซ็นจากคุณ"

เปิดไปที่หน้าลายเซ็นในสมุดที่ถือเอาไว้ตลอดเวลา ไล่สายตาหารายชื่ออีกคน

แต่...

"เดี๋ยวนะ ในนี้ไม่เห็นมีชื่อของคุณเลย"

นี่อย่าบอกนะว่า อันเนอก็แกล้งเขาด้วยอีกคนน่ะ

"อ๋อ"
ชายหนุ่มขานรับคำตอบไขข้อสงสัย
ถ้าให้เปรียบเทียบชื่อจริง เขาก็นึกภาพตัวเองตอนไม่คุ้นกับมันไม่ออก ก็แน่สิ ชื่อเขามันมีแค่พยางค์เดียว
แต่ถ้าลองเทียบความรู้สึกเวลามีคนมาเรียกชื่อกลาง ก็เข้าใจความรู้สึกดีเลยล่ะ "โอเค"

ร่างสูงลุกขึ้นยืนตามหญิงสาว กำลังจะหยิบปากกาตัวเองส่งให้ แต่อิกกี้กลับผละออกไปซะก่อน
เขาถึงมีเวลาว่างในการสำรวจพื้นที่นิดหน่อย

"ที่นี่เป็นอู่ซ่อมรถเหรอ" ถามด้วยความสงสัย
เท่าที่เขาสังเกตดูตลอดการเดินทางรอบเมืองวันนี้ ดูเหมือนจะมีไม่กี่บ้านที่มีรถยนต์อยู่ด้วย

ฟอนรับสมุดมาเปิดดู หมึกปากกาที่แตกต่างจากลายเซ็นช่องอื่นๆอยู่ด้านหลังรายชื่อของอาเจนธ่า

เยส! ได้มาแล้วอีกชื่อ

เขาปิดสมุด สอดมันใส่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง
"โห รถเลยเหรอ ขอฉันอัพเกรดกระต๊อบของตัวเองก่อนนะ" ยิ้มแกนให้กับความอัตคัดของตัวเองในตอนนี้

"ฉันก็ไม่รู้ว่าจะไปหาใครต่อ คงต้องให้เธอช่วยบอกว่ายังมีใครในรายชื่อนั้นบางไหมที่อยู่แถวนี้"