✙ ห้องตรวจ

เขามาที่คลินิก ดูเหมือนเวลานี้ไม่ค่อยมีคนนัก
ทำให้สามารถเข้ามาในห้องตรวจได้ทันที
รัสเซลพอจะรู้ว่าคุณหมอที่ดูแลวันนี้คือคุณแอมเบอร์
แม้จะเคยอึดอัดกับอีกฝ่าย แต่เมื่อวันที่ 7 เขาก็ได้เห็นมุมมองที่ต่างออกไปของคุณหมอคนนี้แล้ว
ในใจของเขาจึงลดความกังวลลงไปได้มาก

รัสเซลไม่มั่นใจว่าต้องทำอะไร จึงยืนอยู่ที่ประตูทั่งอย่างนั้น

"อย่ามาหลอกมาหลอนกันนะย่ะ ไปไป๊"

เสียงนั้นทำให้เขาสะดุ้งตกใจได้พอสมควรเลย
แต่พอสบตากับคุณหมอสาวที่โผล่หน้าออกมาเหนือโต๊ะนิดนึง
กล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาก็เกร็งตัวทันที

"อุบ.."

รัสเซลพยายามกลั้นเสียงหัวเราะและกุมท้องเอาไว้
แต่ดูเหมือนภาพตรงหน้าจะเป็นอะไรที่สุดแสนจะเซอร์ไพรส์

ไม่อยากจะเชื่อเลย คุณหมอแอมเบอร์จะเชื่อเรื่องภูติผีวิญญาณกับเขาด้วย

ทำเอาภาพตอนที่อีกฝ่ายตั้งใจแกล้งเขาหายวับไปในทันที
ดูเหมือนคุณหมอจะมีมุมที่น่ารักเหมือนกัน

"อะไร เป็นอะไรคะ ปวดท้องเหรอ ฉีดยาสักเข็มไหมคะคุณลี?"

ทั้งท่าทางและสีหน้าของอีกฝ่าย ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกกดดันเลยสักนิด
รัสเซลชูมือขึ้นมาที่ข้างตัวทั้งสองข้างพร้อมรอยยิ้ม

"เปล่าครับ ผมไม่ได้ปวดท้องหรอก"

เขาสังเกตเห็นเก้าอี้ด้านข้างโต๊ะของคุณหมอ จึงถือวิสาสะนั่งลง

"เออ.. ขออนุญาตินะครับ.."

เขาเอ่ยเสียงเบาและดูลำบากใจมากขึ้น
สิ่งที่เขาตั้งใจจะพูดต่อไป มันเป็นเรื่องที่พูดยากอยู่เหมือนกัน

"ผมจะมาปรึกษาเกี่ยวกับ..ทางจิต ความคิด.. อะไรแบบนี้น่ะครับ"

"..ว่ามาสิคะ"

บรรยากาศที่ดูผ่อนคลาย ทำให้เขาได้ทบทวนสิง่ที่จะต้องพูดออกมา
รัสเซลหลุบตาลงต่ำ มือเลื่อนมาสัมผัสกันที่ตัก
นิ้วชี้และนิ้วโป้งเริ่มกดทับกัน ถูไถซ้ำไปซ้ำมาอย่างเนิบนาบ

"ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ผมมีหลากหลายความรู้สึกมากเลยครับ
หนึงคือความโล่งใจที่หลุดพ้น จากชีวิตเดิมๆในเมืองมาได้..."

เขาย่นคิ้วคล้ายกับกำลังปวดศีรษะไม่ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์นัก
มีเพียงแววตาที่ดูสับสนถ่ายทอดออกมาขณะที่จ้องมือทั้งสองของตนเอง

"แต่พอผมอยู่ที่นี่กลับมีอีกความรู้สึกที่ผมไม่ต้องการเกิดขึ้นมา..
ผมรู้สึกกังวล หวาดกลัว ยิ่งถ้าอยู่คนเดียว
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองตกลงไปในหลุมลึกๆ.. มันลึกมาก แต่ผมกลับยังเห็นแสงจากปากหลุม"

นิ้วโป้งขวาเริ่มใช้เล็บขูดบนผิวเล็บของนิ้วอีกข้างช้าๆ
แม้ไม่เกิดรอยแต่กลับนิ้วกลับแดงเพราะแรงกดทับ

"ผมรู้สึกกลัวทุกสิ่งภายในหลุม กลัวว่าจะไม่สามารถขึ้นไปได้
กลัวว่าวันหนึ่งแสงนั้นจะหายไป กลัว กลัวว่าจะมีอะไรลงมาในหลุมอีก
ทั้งที่นอกหลุมนั่นคือนรก แต่ผมกลับไม่เคยทรมานแบบนี้มาก่อนเลยครับ..."

นิ้วโป้งขวาเลื่อนมาที่ผิวเนื้อแล้วจิกเล็บลงไป
ราวกลับบีบคั้นเอาของเหลวใต้ชั้นผิวหนังให้ออกมา
แต่มันกลับสร้างเพียงรอยแดงลากยาวลงมาแทน

"ผมรู้สึกราวกลับโลกมันกลายเป็นสิ่งรวบรวมความเลวร้าย
ผมกลัว ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ... คุณหมอผม..."

หยดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสีคราม
ราวกลับมันเป็นหยดน้ำค้างที่ลื่นไหลมาตามใบของดอกไม้
เขาสะอื้นด้วยโทนเสียงไม่ต่างจากเด็ก

"ฮึก.. ฮึก ผมกลัวตัวเอง กลัวตัวเองที่ไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว ฮึก.."

จังหวะที่เขาจะยกมือขึ้นมาเพื่อปาดหยดน้ำบนใบหน้า
กลับถูกฝ่ามือที่อุ่นนิ่มของมนุษย์อีกคนสัมผัสและกอบกุมแขนของเขาเอาไว้
ราวกลับแขนทั้งสองไม่ใช่ของเขาเองอีกต่อไป
ทุกสัมผัสยามที่ยาทาแผลถูกทาลงบนรอยแดง เขากลับอุ่นร้อนไปทั้งใจ

"ฟังนะคุณลี--รัสเซล..."

น้ำเสียงที่แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เขาไม่คุ้นชินเลย
แต่มันกลับอบอุ่นมาก หยาดน้ำตาที่ยังไม่เหือดแห้งกลับไหลรินออกมายิ่งกว่าเดิม

"ตอนนี้เธออาจกำลังกลัว กลัวไปเอง คิดไปเอง จินตนาการไปถึงหลุมดำนรกห่าเหวไรของเธอ

ทั้งๆที่ความจริงหลุมนั่นมันอาจไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น... เธอแค่กลัวที่จะเริ่มต้นใหม่รึเปล่า

ที่เธอมาที่นี้ก็เพื่อเริ่มต้นใหม่ไม่ใช่เหรอ? ไม่งั้นจะมาทำไม ถูกไหม?

เธอต้องทิ้งอดีตของเธอให้ได้ ปล่อยมันไป อย่าเอาอดีตมาปนกับปัจจุบันสิรัสเซล..

หรือเธออยากกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆอีก? ที่เธอบอกว่ามันคือนรก? เอาแบบนั้นเหรอ"

แม้คำพูดที่ใช้จะดูน่ากลัวไม่เข้ากับน้ำเสียงนัก
แต่เขากลับรู้เจตนาที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อออกมาดี

"ฮึก.. ฮึก ผม..ม ไม่รู้ครับ.. อึก
แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ผมไม่เคยอยากคิดแบบนั้นเลย ทั้งที่เป็นแบบนั้น
แต่ แต่ แต่ผมกลับหยุดมันไม่ได้เลย หัวของผมมันคิดไปเอง
ผมหยุดมันไม่ได้เลย"

"ฮึก.."

เพราะว่าเอาแต่ร้องไห้ เขาถึงไม่ได้สังเกตรอบตัว
หูเองก็อื้ออึง จนไม่รู้ว่ารอบตัวเกิดอะไรขึ้น
แต่ตาของเขาไม่ได้บอด ผ้าเช็ดหน้าถูกยื่นข้ามไหล่ของเขามา
แต่เป็นการปรากฎแบบที่ไม่ทันได้เตรียมใจ
ร่างเล็กจึงแข็งค้างกลางอากาศ เหมือนกลายเป็นรูปปั้นในทันที

"หยุดได้แล้ว ถ้าร้องแล้วไม่ทำให้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมาก็ไม่ต้องร้อง"


รัสเซลรีบใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาบนหน้าออกอย่างทุลักทุเล
เขาไม่ชอบเลย.. เขาทำให้คนมาเห็นความอ่อนแอของเขาเพิ่มอีกคนแล้ว
เขารู้สึกสมเพชตัวเองแต่ก็พยายามกัดฟันสะกดกั้นอารมณ์ของตัวเอง
กดทับความอ่อนไหวให้มันคงที่พอที่จะสามารถใช้น้ำเสียงปกติพูดคุยได้..

"ถ้าห้ามตัวเองไม่ได้ก็กินยาระงับมันซะ ที่นี้เป็นแค่คลินิกเล็กๆ
ไม่มีกำลังพอที่จะรักษาคนประเภทนายได้ให้หายถาวร...ว่าไง
จะกินยาไหม กินแล้วหายเลย แต่ต้องกินเป็นประจำ จะเอายังไง?"

ถ้าหากมันสามารถทำได้จริง ต่อให้ไม่ถาวร ผมก็...

"ได้ครับ.."

เขาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่ใช่เพราะตั้งใจ
แต่เพราะร้องไห้ไปเมื่อครู่ จึงยังไม่สามารถรีดเรี่ยวแรงออกมาได้ในทันที
รัสเซลกลับมาใช้นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ลูบที่ตักอีกครั้ง
ราวกลับเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ ยามที่เขาปล่อยตัวให้ใจลอยไป