โซฟาตัวยาว

โจเอลยังคงใช้เวลาช่วงบ่ายไปกับการนอนเอกเขนกอ่านหนังสือ เพียงแค่เปลี่ยนสถานที่จากสวนหน้าบ้านตัวเองมาเป็นโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่นของตระกูลเบรนสตรอมแทน
ใช้เวลาทั้งเที่ยงในการฝากท้องไว้กับอาหารฝีมือคุณป้าวลารี่ ช่วยคุณลุงโอเว่นไสไม้ให้เป็นแผ่นๆบ้าง จนเวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายแก่ๆ
เขาก็ยังไม่เห็นวี่แววของลูกชายคนเล็กของบ้านจะโผล่หัวออกมาจากป่าเสียที ดูเหมือนว่าเพื่อนสนิทเขาจะเล่นสนุกกับหมาป่าสองตัวนั่นจนลืมไปเวลาแน่นอน
โจเอลเลยพาร่างตัวเองกลับมานอนจมโซฟากับหนังสือ 'สมุนไพรกินยังไงให้มีชีวิตรอด' รอเวลาอาหารมื้อเย็นที่มาถึงไม่ช้า

ตัวหนังสือชวนลายตา และแสงแดดยามเย็นส่องลอดผ่านผ้าม่านปลิวไสวเพราะลมอ่อนๆ ดึงเปลือกตาของเด็กหนุ่มให้ปรือลงช้าๆ
ในจังหวะที่จวนเจียนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ เสียงกระดิ่งจากประตูร้านจะแว่วดังมา
ดวงตาที่เกือบปิดสนิทเผยอขึ้นมองเชื่องช้า แขกผู้มาใหม่ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหนึ่งในบรรดาชาวสวนหน้าใหม่ของลุงแพชตัน ที่ชื่อ.... เอ่ออ


"สวัสดีค่ะ โจเอล มาทำอะไรที่นี่หรอ?"

กว่าจะคิดชื่อออก อีกฝ่ายก็ทักทายด้วยประโยคที่แสนจะประหลาด โจเอลคิด คิ้วหนาเลิกสูง ...ทำไมเขาจะมาที่นี้ไม่ได้ละ?
เขาลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังนึกชื่ออีกฝ่ายอยู่


"แล้วเธอล่ะ มาทำอะไรที่นี้"

"ฉันก็มาดูรายการที่ร้านนี้รับทำเฟอร์นิเจอร์ไง"
อีกฝ่ายพูดเหมือนคำถามเขาเองก็ประหลาดไม่แพ้กัน นั่นสินะ... ในเมื่อที่นี่เป็นบ้านช่างไม้ ใครจะมาตกปลากันละ
โจเอลมองตามร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวเดินวนไปวนมาในร้าน ดูเหมือนเจ้าหล่นกำลังคิดจะขยายบ้านให้ใหญ่ยิ่งขึ้น
อ่าหะ... เขาเคยแวะไปหาพี่มาเวอริคครั้งนึงที่ฟาร์ม ถึงได้เห็นสภาพกระต๊อบหลังน้อยที่ชาวสวนหน้าใหม่พักอาศัย
เอาจริงๆ ที่นั่นเขาไม่คิดว่าจะมีคนมาอยู่อาศัยได้ด้วยซ้ำ มันเล็กกว่าห้องน้ำในบ้านลุงโจเซตต์เสียอีก
จบความคิดเขาเบนความสนใจกลับมาที่นี้หนังสือปกหนาในมือที่ตอนนี้ชักอ่านไม่เข้าหัว ทั้งง่วงทั้งหิวข้าวรบกวนประสิทธิภาพในการประมวลผลชะมัด
"ไม่นึกเลยว่าจะเจอนายอยู่ที่นี่ นายเป็นเพื่อนกับคนบ้านนี้หรอ?"

"ใช่ ไอเด็นไง ฉันคิดว่าเธอเคยเจอหมอนั่นแล้วนะ
คราวนี้โจเอลปิดหนังสือในมือฉับ บิดตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความเกียจคร้าน "ที่นี้เป็นบ้านของเขา ฉันแค่แวะมานั่งเล่น"
เท้าคางมองอีกฝ่ายที่เขายังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าชื่ออะไร แค่มันติดอยู่ที่ริมฝีปากจนชวนให้นึกหงุดหงิด

"อยากจะสร้างหรือสั่งซื้อเฟอร์นิเจอร์อะไรละ เผื่อฉันช่วยได้"

"ฉัน.. มีเงินไม่พออ่ะ... ก็ฉันเพิ่งผลาญเงินไปกับคอกวัวคอกไก่เงินเลยหมด แต่ตอนนี้ก็พอมีเงินบ้าง แต่ก็ยังมีไม่พออยู่ดี"
ใบหน้าที่มันจะเชิ่ดขึ้นอยู่เสมอวันนี้กลับหงอยลงเพราะประโยคยาวๆ ที่เจ้าตัวเอ่ยสารภาพว่าตอนนี้ไม่มีเงิน ทำให้เขาถึงกับหลุดขำโดยไม่ได้ตั้งใจ
เห็นอีกคนทำท่าจะหย่อนตัวลงนั่ง โจเอลก็เขยิบพื้นที่ว่างให้อัตโนมัติ แต่แย่หน่อยที่โซฟาสองที่นั่งมีพื้นที่ไม่มากพอให้เด็กหนุ่มขยับไปได้มาก เข่าทั้งคู่เลยชนกันอยู่อย่างนั้น
"นายหายดีแล้วหรอ? ถึงได้ออกมาเดินเล่น...อ๊ะ! ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น.. ฉันแค่จำได้ว่าแอมเบอร์บอกฉันว่า นายเป็นเด็กที่ชอบป่วยบ่อยๆ"

"ก็ไม่ได้หายสนิทหรอก" หรือจะพูดได้ว่ามันไม่เคยหายเลยต่างหาก โจเอลตอบพลางส่งยิ้มบางๆ ให้ "ฉันป่วยอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว อยู่ในเมืองมีแต่ทำให้อาการยิ่งแย่เลยต้องย้ายมาอยู่กับญาติที่เมืองนี้ ก็ดีมากพอให้ฉันออกมาตะลอนได้ แต่ก็แลกกับการไปหาพี่หมอไซม่อนที่คลีนิคทุกเสัปดาห์ อ่า... เธอรู้จักพี่ไซม่อนที่คลีนิกประจำเมืองใช่ไหมละ นั่นหมอประจำตัวฉันเอง"

เขาเงียบไปสักพัก ทอดสายตามองไปยังริมชายป่าสลับกับเข็มนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเจ้าของบ้านอีกคนจวนเจียนใกล้จะมาถึงแล้ว
"ถ้าแข็งแรงเหมือนไอเด็นบ้างก็ดีนสิน้าา จะได้เข้าป่าไปเล่นกับเนโร นีล่าบ่อยๆ"

To Flora.

 

To Flora.

 

"ไม่ล่ะ เพราะ ฉันถ่ายรูปรายการเอาไว้แล้ว"

มองตามเครื่องไฟฟ้าทรงสี่เหลี่ยมอันบางที่อีกคนเอามาเปิดให้ดูอย่างสนใจ
ภาพคมชัดของรายการเฟอร์นิเจอร์ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทำให้โจเอลถึงกับร้องว้าวด้วยความตื่นตาตื่นใจ ไม่อยู่เมืองสองสามปีเทคโนโลยีไปไกลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
"ปกตินายมาทานข้าวบ้านไอเด็นตลอดเลยหรอ? ดูสนิทกันจังเลย แล้ว...แม่ของไอเด็นทำกับข้าวอร่อยมากไหมอ่ะ"

"ช่ายยย ปกติก็มากินมื้อเย็นกับบ้านเบรนสตอร์มทุกๆ วันศุกร์ละนะ แน่นอนว่าต้องทำอร่อยมาก"

โจเอลเลียนวิธีการตอบยาวๆ มาจากอีกคนแบบไม่มีตกหล่น จะเรียกว่าล้อเลียนก็ยังไม่ผิดเลย
เสียงโครกคราก ดังขัดจังหวะ... ใบหน้าแดงๆ และประโยคเบี่ยงหัวข้อ"อากาศดีจังเลยนะ"แบบไม่มีที่มาของฟลอร่า (แน่ละ...เขาจำได้แล้ว)
ทำโจเอลหลุดหัวเราะร่า หันไปตะโกนถามคุณป้าวราลี่ถึงรายการอาหารมื้อเย็น จนได้คำตอบว่าเป็นสตูผักและมันบดน้ำเกรวี่

"เธอ จะกินข้าวด้วยกันไหมละ?"