ห้องรับรองโรงแรมโรสแมรี่

"สวัสดีค่ะ ฉัน ฟลอร่า ไวท์ฟาวเวอร์เป็นคนสวนคนใหม่ค่ะ

ฉันมาตามหาลายเซ็น คุณมีชื่ออยู่ในนี้ไหมคะ?"

"ชาวสวนคนใหม่?"

ดาห์เลียทวนคำก่อนจะยกยิ้มน้อยๆ อย่างสนใจ
เธอได้ยินข่าวเรื่องที่แพซตันประกาศรับคนงานอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะมากันเร็วขนาดนี้

"สวัสดี ฉันคือดาห์เลีย เธอจะเรียกว่าคุณหญิงดาห์เลียตามที่คนในหมู่บ้านชอบเรียกฉันก็ไม่ว่าหรอก
เธอ... ฟลอร่า นั่งก่อนสิจ๊ะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้"

หญิงสาวลุกขึ้นจากโซฟาและเดินเข้าไปหลังบาร์
กิริยาท่าทางแต่ละย่างก้าวเหมือนลอยละล่องอยู่ในอากาศ พริ้วไหวอย่างต่อเนื่องไม่มีสะดุด
เธอเดินกลับมาพร้อมกับน้ำส้มแก้วใหญ่ในถาดสีเงินเงาวับ ยังคงมีรอยยิ้มน้อยๆ ระบายอยู่บนดวงหน้า

เมื่อส่งน้ำส้มให้อีกฝ่ายแล้ว หญิงสาวก็นั่งเท้าคางอมยิ้มน้อยๆ และมอง

"เมื่อกี้เธอบอกว่ามาเอาอะไรนะ?"

ดาห์เลียหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินอีกฝ่ายคาดว่าโรงแรมของเธอจะเป็นโรงแรมเก่าๆ ทรุดโทรม
หญิงสาวนิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบ

"ไม่แปลกหรอกจ้ะที่จะคิดแบบนั้น ก็บ้านนอกนี่นะ
แต่ถ้ามี 'เงิน' ก็เสกทุกอย่างได้หมดนั่นแหละ" ใบหน้าของดาห์เลียยังระบายด้วยรอยยิ้ม
"ฉันไม่ชอบอยู่ในที่ๆ อึดอัด ไม่สะดวกสบาย ชนบทที่นี่ไม่ได้แร้นแค้นมากก็จริง
แต่สำหรับคนที่เคยอยู่ในเมืองมาก่อน บางครั้งการปรับตัวให้เข้ากับสภาพชีวิตที่นี่ก็เป็นเรื่องยากเหมือนกัน"

ดาห์เลียรับสมุดเล่มสีเหลืองมาพลิกดูทีละหน้า เธอเห็นลายเซ็นต์ของใครต่อใครบนสมุด

"ดูเหมือนว่าเธอจะรู้จักคนเยอะแล้วเหมือนกันนะ
บอกฉันหน่อยสิว่าเธอคิดยังไงกับพวกเขาบ้าง?"

ดาห์เลียคว้าปากกาบนเคาท์เตอร์มาจรดลงบนสมุดเฉยๆ แต่ยังไม่ตวัดมือลงชื่อ
ใบหน้าสวยสะพรั่งเงยขึ้นรอคำตอบจากอีกฝ่าย

ดาห์เลยจดจำสิ่งที่เด็กสาวพูดไว้ในใจ ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนไม่แสดงอาการอะไร

"ก็อยากรู้ไปเรื่อยตามประสาคนแก่น่ะ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ"

"ฉันรู้ว่าการปรับตัวเข้ากับที่นี่น่ะค่อนข้างยาก เพราะฉันเองก็.. เคยผ่านมันมาก่อนเหมือนกัน"

ไม่รู้ว่าทำไมสีหน้าของเธอดูหม่นหมองลงเล็กน้อย แต่ก็เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่รอยยิ้มหวานกลับคืนมาบนใบหน้าเช่นเดิม
มือเรียวซีดขาวและผอมบางกว่าคนปกติจรดปากกาลงชื่อในสมุดและยื่นส่งให้กับฟลอร่า



"ที่นี่คือโรงแรมของฉัน มีทั้งห้องอาหารและบาร์ที่จะเปิดทุกๆ วัน
ถ้าหากเธอเหนื่อยล้าจากการทำฟาร์มหรืออยากจะหาเพื่อนก็สามารถเข้ามาที่นี่ได้เสมอเลยนะ
ห้องอาหารจะเปิดบริการตั้งแต่ 6.30 - 18.00 ส่วนบาร์จะเปิด 18.00 จนถึงเที่ยงคืน
เธอสามารถเข้ามารับประทานอาหารเพื่อเพิ่ม hp ได้นะจ๊ะ
แต่อย่าลืมว่า อาหารทานได้วันละ 2 ครั้งเท่านั้น และหากซื้อเก็บไว้จะอยู่ได้แค่ 24 ชม. จ้ะ"


💝 LOVE POINT 💝

Dahlia +3

หลังจากที่จัดการกับแปลงผักเรียบร้อย
รัสเซลจึงมาที่โรงแรมตามคำแนะนำของคุณลุงแพซตัน
ความจริงเขาไม่แน่ใจว่ามาถูกที่รึเปล่า
เพราะโรงแรมแห่งนี้ดูหรูหราและคลาสสิคมาก จนอดประหม่าไม่ได้เลย
ยิ่งพอเห็นหญิงสาวที่สวยมากนอนอยู่บนโซฟา
รอบตัวก็เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในสถานที่อันน่าอัศจรรย์

"เออ.. ขอโทษนะครับ"

เขาไม่รู้ว่าดูเสียมารยาทไปรึเปล่า ถ้าจะยืนคุยกับอีกฝ่าย
ถึงแม้ส่วนสูงของเขาจะไม่มากก็ตาม..

"ไม่ทราบว่าคุณนายดาห์เลียอยู่รึเปล่าครับ?"

สวยมากๆเลย เหมือนดาราเลย...

เขารู้สึกประหม่าและไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย
เป็นแบบนี้เสมอ กับคนที่มีออร่าไม่เหมือนคนทั่วไป..
แต่เขาเองก็มีเรื่องที่ต้องทำ จึงเอ่ยปากขึ้น

"..ผมชื่อ รัสเซล ลี พึ่งจะมาที่ฟาร์มวันแรกครับ
คุณลุงแพซตันแนะนำให้ผมมาหาคุณ
เพื่อขอลายเซ็นยืนยันที่ยังขาดอยู่ในสมุดเล่มนี้น่ะครับ"

เขาถือสมุดไว้ในมือตั้งแต่แรก จึงยื่นมันมาด้านหน้าเล็กน้อย

พอถูกถามด้วยคำถามทำนองนี้ เขากลับนึกถึงตอนสัมภาษณ์งานขึ้นมา
เขาควรตอบให้สวยหรู แต่แบบนั้น มันดูไม่จริงใจเลย
เพราะตอนนี้ มันเป็นแค่การสนทนาระหว่างคนสองคนเท่านั้น

รัสเซลตระหนักว่าต้องตอบให้ดี แต่ต้องเป็นความจริงด้วย

"เดิมทีผมแค่ชอบในการวาดรูปครับ แต่เพราะมีหลายอย่างที่ทำให้
ความฝันของผมมันไม่สามารถเดินต่อไปได้..."
มือเล็ก ๆยกขึ้นมาลูบต้นคอของตัวเองเบาๆ "อา.. จะเรียกว่าหนีปัญหาก็ได้นะครับ"
"เพื่อนของผมแนะนำที่นี่ เขาบอกว่ามันสงบ และเป็นสถานที่ที่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจได้
ผมเลยอยากจะลองมาอยู่ที่นี่ดูครับ"