น้ำตก

หูตั้งชันที่ปกคลุมด้วยเส้นขนสีดำเริ่มกระดิก เมื่อรับรู้ถึงจังหวะฝีเท้าที่ไม่คุ้นชินดังใกล้เข้ามา
ดวงตาสีอำพันลืมขึ้นกวาดมองไปรอบตัว ในขณะที่เจ้านายของมันกำลังฟัดเหวี่ยงอยู่กับเพื่อนร่วมสายพันธุ์อีกตัวในแม่น้ำ

ไอเด็นและเนโรกำลังเล่นกันเหมือนอย่างเคย บวกกับเสียงน้ำจากผาสูงที่ตกกระทบลงมาบนโขดหินเสียงดังสนั่น
จึงทำให้มีเพียงนีลาเท่านั้นที่รู้ถึงการมาของคนแปลกหน้าสำหรับมัน
ลำตัวยาวหยัดขึ้นจากท่านอนหมอบ สี่เท้าก้าวเดินไปตามเลียบแม่น้ำ เข้าหาเป้าหมายที่ลุกล้ำเข้ามาในพื้นที่อย่างเยือกเย็น

เรี่ยวแรงเกินมนุษย์ของสัตว์ป่าที่โถมใส่ทำเอาร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มหงายหลังล้มลงไปในแม่น้ำ
แต่ไอเด็นก็ไม่ได้ยี่หระต่อความเจ็บปวดนัก เขาชินเสียแล้วกับการละเล่นที่รุนแรงแบบนี้
เพราะมันเกิดขึ้นเป็นประจำแทบจะในทุกๆวัน หนำซ้ำใบหน้ายังปรากฏรอยยิ้มจากความสนุกสนาน
พลันหางตาเกิดสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ไอเด็นรีบผินหน้ามอง
ริมฝีปากหุบยิ้มลงฉับพลัน เมื่อพบว่าคนที่เขาเริ่มจะคุ้นหน้าเป็นพิเศษกำลังเผชิญหน้าอยู่กับนีลา


"นีลา!"
ร่างสูงรีบลุกขึ้นจากแม่น้ำ วิ่งตรงไปขวางหน้าหมาป่าขนสีดำขนาด 5 ฟุตที่ยืนนิ่งอยู่กับที่
สิ่งที่มันกระทำต่อชายหนุ่มร่างเล็กไม่ใช่การกระโจนร่างเข้าใส่อย่างเช่นวันแรกที่เจอกัน
...แต่เป็นเพียงการจ้องมองด้วยแววตาดุร้ายเท่านั้น

ดูเหมือนว่ามันจะจำอีกคนได้แล้ว ไอเด็นสันนิษฐานในใจ

เขามองเห็นเนโรวิ่งตามเข้ามา หันไปมองฝ่ายที่ตกอยู่ในอาการตื่นกลัว
ถึงเขาจะมั่นใจว่านีลาจะไม่ทำอันตราย แต่การมีสัตว์ป่าอยู่ใกล้ๆตัวแบบนี้ สำหรับคนอื่นคงก่อให้เกิดความหวาดระแวงไม่น้อย

"ถอยไปก่อนได้ไหม" ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นปรามไปที่ด้านหน้า สบตากับดวงตาที่แสนคุ้นเคยอยู่พักหนึ่ง
หากทำให้นีลาถอยไปได้ เนโรก็จะยอมถอยตาม
อุ้งเท้าทั้งสี่เริ่มขยับเขยื้อน แต่ไม่ใช่การถอยเท้ากลับไปในแม่น้ำอย่างที่เจ้านายมันหวัง
กลับกันนีลาเข้ามาคลอเคลียที่ขากางเกงเปียกชุ่มของชายหนุ่ม สายตาเคลือบแคลงไม่ละจากร่างเล็ก
ทำตัวราวกับเป็นผู้ปกครองของไอเด็นก็ไม่ปาน

แน่นอนว่าพอนีลาไม่ยอมออกไป เนโรก็ตามมาอยู่ข้างๆด้วยอีกตัว
ตอนนี้ทั้งซ้ายทั้งขวาของไอเด็นจึงถูกประกบด้วยสัตว์ป่าสีดำทั้งสองตัว

"นายน่าจะเรียกฉัน" ไอเด็นเอ่น ขณะก้มมองปฏิกิริยาของนีลาด้วยความงุนงง
ปลายผมสีดำลู่ลงตามแนวกรอบหน้าเล็กน้อยจากสายน้ำที่สาดเซ็นใส่เมื่อครู่ ตั้งแต่แผ่นอกลงไปเปียกปอน

"มาทำอะไรที่นี่"

ไอเด็นพยายามจับใจความจากคำพูดตะกุกตะกักของอีกฝ่าย
เมื่อเรียบเรียงได้จึงนิ่งคิดไปชั่วขณะ
ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นวาบเข้ามาในสมอง

"อ๋อ ที่นายเลือดกำเดาไหลน่ะเหรอ?"
เขาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

ตามสรีระแล้ว เวลาไอเด็นจะคุยกับอีกฝ่ายก็ต้องก้มหน้าอยู่แล้ว
ยิ่งตอนนี้รัสเซลไม่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
สิ่งที่เขากำลังพูดด้วยอยู่ตอนนี้เลยกลายเป็นเส้นผมสีเข้มของอีกฝ่าย

"อืม ไม่เป็นไรหรอก"
เขาตอบเรียบๆตามความรู้สึก ไม่นึกว่าเป็นเรื่องหนักหนาอะไร
ที่สงสัยคือปฏิกิริยาอีกแบบนั้นเท่านั้นแหละ

"นายจะก้มหน้าคุยกับฉันอีกนานไหมเนี่ย"
ถามพลางกลั้วหัวเราะเบาๆ "แล้วมีอะไรอีกไหม?"

"ถือว่าแทนคำขอบคุณนะครับ ..ได้โปรดรับเอาไว้ด้วยนะครับ"
ไอเด็นชะงักไปตอนที่จู่ๆอีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้น พร้อมส่งของขวัญให้ด้วยรอยยิ้ม เขาจึงส่งยิ้มบางตอนกลับไป
แต่จังหวะที่กำลังจะยื่นมือไปรับ ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงที่ขากางเกงเสียก่อน

นัยน์ตาคมสีเทาเข้มมองสบคู่สีอำพัน
นีลาเบือนหน้าหนี หันไปอ้าปากแยกเขี้ยวส่งเสียงขู่ขวัญชายหนุ่มร่างเล็กแทน

"เดี๋ยวก่อนสินีลา ไม่เป็นอะไรหรอก" เขาส่งเสียงปราม รีบรับเอาแฮมเบอร์เกอร์มาถือไว้ในมือ
"ขอบใจมากนะ ฉันชอบมากเลย แต่นายจะโอเคไหม ถ้าฉันจะให้พวกมันกินด้วย"
ถึงเขาจะไม่รู้ว่า จะถูกปากพวกมันหรือเปล่าก็ตาม...

ไอเด็นยกยิ้มตอบเมื่ออีกฝ่ายไม่มีปัญหากับคำถามของเขา
ลองหย่อนแฮมเบอร์เกอร์ผ่านหน้าหมาป่าทั้งสองตัว
นีลาหันหน้าหนี ส่วนเนโรตั้งท่าจะอ้าปากงับ

ชายหนุ่มหลุดหัวเราะเบาๆกับปฏิกิริยาที่แตกต่างกัน
ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่า ยังมีอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขา

"นายมีอะไรอีกหรือเปล่า หรือจะดูฉันกินด้วย"